Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πως διαμορφώνεται μια σχολή η ένα δημιουργικό ύφος μέσα από τις συμπάθειες ή καλύτερα τις επιρροές που μπορεί να ασκεί ένας καλλιτέχνης στους συναδέλφους τους ή στους καλλιτέχνες επόμενης γενιάς. Από την άλλη μεριά όμως είναι επίσης συναρπαστικό να γνωρίσει κάνεις τους λόγους που δημιουργούν κόντρες και αντιπαραθέσεις στην κοινότητα των κόμικς.
Μπιλ Σινκιεβιτς
Στην αρχή της καριέρας του ο νεαρός τότε Μπιλ ήταν βαθιά επηρεασμένος όπως και ολόκληρη η μπρούτζινη εποχή από τον Νηλ Άνταμς και την ρεαλιστική του προσέγγιση. Ήταν ένα πιστό του αντίγραφο. Τον γοήτευε εξαιρετικά η δουλειά του Άνταμς και ήταν μεγάλος φαν. Σε κάποια στιγμή όμως αυτό ήταν ένα σοβαρό εμπόδιο για τον Μπιλ ο οποίος αναγκάστηκε να βάλει τα δυνατά του για να αποτρέψει το στίγμα που είχε αφήσει σαν καλλιτέχνης κόμικς. Η προσπάθεια του αυτή λοιπόν αυτή τον έφερε στον σημείο να δοκιμάσει μια πιο προσωπική και στυλιζαρισμένη προσέγγιση και να εισάγει υλικά στα έργα του τα οποία ήταν σχεδόν άγνωστα για τον τότε γνωστό κόσμο των κόμικς όπως το λάδι. Οι φααααντααααστιιιιικοοοοιιιι χαρακτήρες που σχεδίαζε ήταν ένα κατόρθωμα για τον πλαδαρό καρτουνοκοσμο.
Κρις Μπατσεηλο
Την περίοδο που σπούδαζε και τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Κρης ήταν μεγάλος θαυμαστής του Μπιλ Σινκιεβιτς ο οποίος εκείνο το καιρό ήταν ένας καταξιωμένος νεωτεριστής των κόμικς. Στην πορεία της καριέρας του αυτήν η επιρροή ξεθώριασε και ήρθαν να συμπληρώσουν το κενό καλλιτέχνες που δούλευαν σε παρόμοιους τίτλους με τον Κρις στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα που κατά γενική ομολογία είχαν μια πιο καρτουνιστικη προσέγγιση από το μέσο αμερικανικό κόμικς. Ένας καλλιτέχνης όμως που πάντα θαυμάζει είναι ο Μαηκλ Γκόλντεν. Ο Μπατσεηλο πάντα θαύμαζε τον Μαηκλ Γκόλντεν για την ιδιότητα του να αλλάζει το στυλ και το προσωπικό του στίγμα ανάλογα με το προτζεκτ και την περίοδο που βρισκόταν.
Τοντ ΜακΦαρλαντ
Ο Τοντ ο γνωστός δημιουργός του δημοφιλή χαρακτήρα Σποουν έχει δηλώσει στα μπόνους της σειράς κινουμένων σχεδίων Σποουν που κυκλοφόρησε και σε ντιβιντι ότι ενας δημιουργός που θαυμαζει είναι ο Κατσουχιρο Οτομο με το κόμικς του Ακιρα. Επίσης σε μια παλαιότερη συνέντευξη είχε δηλώσει πως αν έπρεπε να ονομάσει μια επιρροή του αυτήν θα ήταν ο Μαηκλ Γκόλντεν του οποίου οι δουλειές ήταν πάντα άψογες. Εγώ πάντως βρίσκω ότι έχει επηρεαστεί και από Τζων Μπερν. Έστω λίγο και έστω στην αρχή της καριέρας του. Ο Σπαηντερ μαν ο χαρακτήρας που τον έκανε σταρ, η μοντέρνα τότε εκδοχή του διαμορφώθηκε από την ανάμνηση που είχε από την περίοδο που ο χαρακτήρας σχεδιάζονταν από τον Στηβ Ντιτκο. Κάπου επίσης είχα διαβάσει ότι και ο Φρανκ Μιλλερ ήταν επιρροή του.
Φρανκ Μιλλερ
Ο Φρανκ παραδέχεται τον Γουηλ Αησνερ σαν ένα μεγάλο κομιστα. Κάπου είχε δηλώσει πως το Σπιριτ ήταν ένα κόμικς που έκανε τους αναγνώστες να δουν πως τα κόμικς δεν ήταν απλά περιοδικές ευτελείς εκδόσεις. Στο τέλος του κροσοβερ Μπατμαν Σποουν του 1994 υπάρχουν δυο αφιερώσεις. Μια του Τοντ ΜακΦαρλαντ και μια του Φρανκ Μιλλερ οι οποίοι μιλούν για τα καλύτερα λόγια για τον Τζακ Κερμπυ. Ο Κερμπυ θεωρείται μια μεγάλη προσωπικότητα του κόσμου των υπέρ ηρώων και ο Αλεξ Ρος είχε δηλώσει πως όλοι οι καλλιτέχνες που δούλευαν στα κόμικς μέχρι τις αρχές του 2000 είχαν σε κάποιο βαθμό επηρεαστεί από τον Κερμπυ. Ο Μιλλερ έχει πει πολύ καλά λόγια για τον Ιταλό σχεδιαστή Χιουγκο Πραττ πατέρα του Κορτο Μαλτεζε καθώς και για τον Αργεντινό Χοσέ Μουνιοζ σχεδιαστή του Αλακ Σιννερ.
Εν Τάχει
1. Ο Ντεηβ Σιμ δημιουργός του μακροβιότερου καναδικού κόμικς Σερεμπους φαίνεται να απωθείται από τις καρικατουρίστικες και σχεδιαστικά ανορθόδοξες προσεγγίσεις καλλιτεχνών κόμικς και παραμένει πιστός στην αρχή του κρος χατσινκ και στις δουλειές του Μπαρρυ Γουινστορ Σμιθ. Όλα αυτά σε μια γιγάντια συνέντευξη σε ένα Κόμικς Τζουρναλ το 1996.
2. Σε μια πάρα πολύ ωραία εκπομπή ονόματι Πριζονερς οφ Γκραβιτι ο βρετανός δημιουργός Άλαν Μουρ θεώρησε ως γνήσιους συνεχιστές της παράδοσης που θέλει τα κόμικς ώριμα και καλλιτεχνικά άξια τον Τσέστερ Μπράουν και την Ζουλη Ντουσετ. Και οι δυο καναδοί καλλιτέχνες εντάσσονται στο πλαίσιο των εναλλακτικών κόμικς.
3. Ο πάντα μετριόφρων και καταπληκτικός (βάλτε ότι θέλετε εδώ σε όλα είναι τέλειος) Σαμ Κιθ προσπαθούσε στη αρχή της καριέρας του να είναι μια καλή απομίμηση του Τζων Μπερν. Τελικά δεν τα κατάφερε και πολύ καλά και του πήρε πολύ καιρό πριν καταφέρει από μια κακή κόπια του Μπερν να γίνει ένας κακός Σαμ Κιθ. Χρησιμοποιώ δικά του λόγια.
Κόντρες
Μια μεγάλη και σοβαρή (για μένα είναι και θλιβερή) κόντρα είναι αυτή του Στηβ Ντιτκο και Σταν Λη. Ο Στηβ Ντιτκο μια μέρα παραιτήθηκε ξαφνικά από την Μαρβελ και τον Σπαηντερ Μαν αφήνοντας τον τίτλο χωρίς σχεδιαστή. Ο λόγος λένε ότι είναι το πρόσωπο που θα κρύβονταν πίσω από τον Γρην Γκομπλιν νομίζω. Αργότερα, πολλά χρόνια μετά ο Ντιτκο εμφάνισε ένα σκίτσο που έγειρε το ερώτημα για το ποιος είναι ο δημιουργός του Σπαηντερ Μαν. Ο Σταν Λη απάντησε με μια δήλωση στην οποία έλεγε ότι αν ο Στηβ ήθελε να θεωρείται συν δημιουργός του Σπαηντερ Μαν τότε δικαιούνταν να θεωρείται συν δημιουργός του. Μια επιστολή που δεν χαροποίησε τον Ντιτκο. Στη πρώτη του ταινία το 2002 στους τίτλους αρχής διαβάζουμε ότι ο Σπαηντερ Μαν δημιουργήθηκε από τον Σταν Λη και Στηβ Ντιτκο. Κάτι που χαροποίησε αυτούς που ήξεραν. Ο Τζοναθαν Ρος γνωστός παρουσιαστής του βρετανικού δικτύου ΜΠΙ ΜΠΙ ΣΙ έκανε μια εκπομπή αφιέρωμα στον Στηβ Ντιτκο στην οποία μέσα στα άλλα σχολιάστηκε και αυτό το θέμα.
Ο Τοντ ΜακΦαρλαντ είχε μια κόντρα με τον Νηλ Γκαημαν, συγγραφέα της πολύ επιτυχημένης σειράς Σαντμαν. Ο Γκαημαν είχε γράψει την ιστορία για το ένατο τεύχος της σειράς Σποουν. Σε αυτό το τεύχος κάνει την εμφάνιση της η Άντζελα, ένας πολύ δημοφιλής χαρακτήρας βήτα κατηγορίας. Το θέμα ήταν οικονομικό. Ο Γκαημαν θεώρησε ότι του άξιζαν περισσότερα. Ο Τοντ αρνήθηκε γιατί μέσα στα άλλα πίστευε ότι στα συμβατικά κόμικς ο σκιτσογράφος έχει μεγαλύτερο λόγο για την επιτυχία και την δημιουργία ενός χαρακτήρα. Λογικό αν γνωρίζει κανείς πως η εταιρεία που ίδρυσε έχει για όνομα την λέξη Ιματζ. Στα αγγλικά σημαίνει εικόνα. Σε ένα τόμο που συλλέγει τα πρώτα τεύχη του Σποουν το ένατο τεύχος δεν υπάρχει. Όσο αναφορά την δίκη δεν γνωρίζω ακριβώς τι έγινε, ποια ήταν η έκβαση της. Μάλλον όμως νικητής είναι ο Γκαημαν.
Ο πολύ ταλαντούχος Κιθ Γκιφφεν είχε μπλέξει με το Κόμικς Τζουρναλ και με άλλα ενεργά μέλη της κόμικς κοινότητας όταν το 1986 το Τζουρναλ είχε εκδώσει ένα άρθρο σχετικά με το πώς ο Κιθ αντιγράφει τον Χοσέ Μουνιοζ. Σχολιάζει το έντυπο πως από ένα καθαρό στυλ αλλάζει σε κάτι πιο αντισυμβατικό και πρωτοποριακό. Δεν μπορώ να γνωρίζω το πόσο καταξιωμένος ήταν εκείνο τον καιρό ο Γκιφφεν αλλά μου φαίνεται υπερβολικό να πιστέψει κανείς πως ο Κιθ πήγε να καπηλευτεί την καλλιτεχνική πρωτοπορία του Μουνιοζ. Ένας καλός αμερικανός σχεδιαστής εκείνης της εποχής είχε ένα στυλ συγκεκριμένο. Πως είναι δυνατόν να το παίζει αβαντ γκαρντ με τέτοιο τρόπο σε ένα τέτοιο κοινό και να περιμένει να περάσει? Πολύ θα ήθελα να είχα εκείνο το Κόμικς Τζουρναλ στα χέρια μου για να διαβάσω τι λέει. Εμένα πάντως μου φαίνεται πολύ ωραίο που ένας καλλιτέχνης μπορεί και αλλάζει προς αυτήν την κατεύθυνση ειδικά όταν δουλεύει για τους κλασσικούς αμερικανικούς τίτλους. Ο Γκιφφεν είχε πει ότι όταν κολλαει με το στυλ κάποιου μπορεί να γίνει μια μηχανή ντουμπλαρίσματος. Αλλά αυτό μόνο μετά από εντατική έρευνα και μελέτη του συγκεκριμένου στυλ. Δεν αντιγράφει. Εξαιρετικό από την μια. Πόσοι σκιτσογράφοι μελετούν και εξελίσσουν το στυλ προς πορείες που δεν τις είχαν φανταστεί? Πόσοι επιτυχημένοι και καταξιωμένοι? Στα επόμενα προτζεκτ που συμμετείχε το στυλ ήταν πολύ διαφορετικό, πολύ φοβερό (κατά την γνώμη μου) και πολύ προσωπικό.
Οι παραπάνω πληροφορίες δεν συγκεντρώθηκαν από πηγές γι αυτό το αρθρο συγκεκριμένα. Είναι γνώσεις μου που απέκτησα με τα χρόνια. Είναι έγκυρες αλλά δεν αποτελούν δημοσιογραφική έρευνα, οπότε εάν υπάρχει κανενα λαθάκι συγχωρέστε με.
