Λομπο Ινφαντισαηντ (Lobo Infanticide)

Σε αυτό το άρθρο θα γράψω για έναν ήρωα και κόμικς που μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Τον Λομπο και το Λομπο Ινφαντισαηντ.

Η πρώτη εμφάνιση του χρονολογείται στις αρχές των 80ς (1983) και είναι δημιούργημα των Ροτζερ Σλαηφερ (Roger Slifer) και Κιθ Γκιφεν (Keith Giffen).

Είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι ο Λομπο ξεκίνησε ως ένας κακός χαρακτήρας και στην δεκαετία του ’90 μετατράπηκε σε αντί ήρωα. Δηλαδή έγινε πρωταγωνιστής και όλη η ιστορία είναι πάνω του. Για τον Λομπο της δεκαετίας του 1980 δεν ξέρω και πολλά. Εγώ θα σας μιλήσω για τον Λομπο των 90ς ο οποίος έχει αρκετές διαφορές τόσο στην εμφάνιση όσο και στο οριτζιν αλλά και γενικότερα στο σύμπαν του. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κάτι που ήταν πολύ απρόσμενο. Ο Λομπο με την νέα του εκδοχή ήταν μια σάτιρα στον πολύ δημοφιλή χαρακτήρα της Μαρβελ, Γουλβεριν.

Ο Λομπο είναι ο τελευταίος Τζαρνιαν (Czarnian), δηλαδή ο τελευταίος κάτοικος του πλανήτη του. Και ο λόγος που οι υπόλοιποι κάτοικοι εξοντώθηκαν είναι η βίαια φύση του Λομπο. Τουs σκότωσε όλους για πλάκα. Για το πείραμα φυσικής του λυκείου. Έδωσε μάλιστα άριστα στον εαυτό του. Στο ιντερνέτ διάβασα ότι αυτό το πείραμα, ειπώθηκε στην σειρά κινούμενων σχεδίων ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ. Λογικά αποτελεί επίσημο στοιχείο στον σύμπαν της ΝτιΣι και δεν είναι κάτι ειδικό μόνο για την σειρά.

Η πρώτη σειρά με τον Λομπο πρωταγωνιστή είναι το Λομπο (Lobo). Αμέσως μετά βγήκε το Λομπος Μπακ (Lobo’s Back) και το Λομπο Ινφαντισαηντ. Τρία είναι τα ονόματα που εμπλέκονται άμεσα με τις συγκεκριμένες μίνι σειρές. Άλαν Γκραντ (Alan Grant), Κιθ Γκιφεν και Σαημον Μπισλεη (Simon Bisley). Οι σειρές οι οποίες είχαν πρωταγωνιστή τον Λομπο ήταν κατά βάση ειρωνικές και συμβατικά, βίαιες ανούσιες περιπέτειες. Την μοναδική ιστορία Λομπο που έχω διαβάσει είναι το Ινφαντισαηντ, το οποίο αποτελείται από τέσσερα τεύχη. Πληροφορίες για τις δυο προηγούμενες σειρές βρήκα στο ιντερνέτ και στην αλληλογραφία του Ινφαντισαηντ. Πολλοί ήταν αυτοί που τους ξένισε ο υπέρ βίαιος λομποκοσμος. Πολλοί ήταν επίσης αυτοί που τους διαολοστελναν όλους αυτούς τους ξενέρωτους (και καλά), με λόγια πως δεν ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν το κόμικς.

Η υπόθεση πάνω στην οποία χτίσθηκε το Ινφαντισαηντ είναι η εξής_

Διακόσια κάτι νόθα παιδιά του Λομπο με μπροστάρισσα τους μια περίεργη τύπισσα στήνουν ένα ψεύτικο στρατόπεδο με σκοπό να καλέσουν τον Λομπο κοντά τους ώστε να έχουν την ευκαιρία του φόνου του. Δηλώνουν πως νιώθουν ντροπιασμένοι και άλλα συναφή και πως αυτό θα λυθεί μόνο αν πεθάνει ο μπαμπάς τους. Στρατολογούν λοιπόν τον Λομπο ο οποίος αλλάζει και κούρεμα κατάλληλο για στρατό και πηγαίνει ανέμελος κάφρος, κατευθείαν μέσα στην παγίδα. Η αρχηγός κόρη αν θυμάμαι καλά ανάμεσα στα άλλα που έκανε για να μπορέσει να στήσει το στρατόπεδο και γενικά το κόλπο ήταν και να εκπορνευτεί. Τελικά οι Μπρουτις (κατά το British, Brutish, λογικά) σκότωσαν όλα τα νόθα του καθώς δεν μπορούσαν να δεχτούν εισβολείς στα εδάφη τους και την αυτοκρατορία. Και ο Λομπο την μονάκριβη του με πυροκλάνι ατομική έκρηξη.

Σεναριογράφος είναι ο Άλαν Γκραντ και πλοκή-σχέδιο ο Κιθ Γκιφεν.

(Στα κόμικς με το σενάριο εννοούμε την ιστορία που θα ειπωθεί. Μερικές φορές αυτήν είναι σε μια πιο γενική μορφή και κάποιος άλλος αναλαμβάνει να την στρώσει και να την κάνει ένα πιο έτοιμο κείμενο προς μετατροπή σε καρέ.)

Η ιστορία εκ πρώτης όψεως μοιάζει μια ανούσια εξιστόρηση αδιάφορων υπερρεαλιστικών καταστάσεων. Και όμως υπάρχουν πράγματα που θα απολαυσει κάποιος διαβάζοντας το συγκεκριμένο κόμικς. Και όχι μόνο.

Καταρχάς είναι μια καλοειπωμένη και καλοστημένη ιστορία. Η αλληλουχία και η στοιχειοθέτηση των καρέ έχουν μια χάρη. Το κόμικς βρίθει επίσης από σατιρικά και έξυπνα αστεία. Δηλαδή από υπάρχουσες καταστάσεις περίτεχνα ξεχειλωμένες. Επίσης και το λεξιλόγιο του έχει πλάκα. Εκτός από συνήθεις κακές λέξεις όπως Φραγκ (Frag) και Νιουκ (Nuke) περιέχει και υβρίδια λέξεων όπως Μπαστιτς (Bastich από το bastard και son of a bitch). Το σχέδιο είναι πολύ καλό. Έχει μια γραμμή αρκετά ιδιότυπη και πρωτότυπη η οποία πολλές φορές είναι σαν να διασπάται σε δυο ξεχωριστές για κάποιο μέρος και αργότερα ξαναενώνονται. Το στυλιζάρισμα κάνει αισθητή την παρουσία καθώς οι πληθωρικοί χαρακτήρες του Γκιφεν ταιριάζουν απόλυτα στην λογική του κομικ. Κάποιες φορές παρουσιάζεται ένα μικρό στριπακι άσχετο με την ιστορία στο κάτω μέρος της σελίδας_ είναι ενδιαφέρον. Δυο από τους Μπρουτις λέγονται Τσιπ και Ντεηλ. Αυτά δεν ήταν τα ονόματα δυο σκίουρων της Ντίσνεϋ? Δεν κατάλαβα γιατί τους ονόμασαν έτσι. Λογικά κάποιος λόγος θα υπάρχει. Στο τρίτο τεύχος όταν ξεκινά το μακελειό για τα καλά, (μακελειό με μια πιο επιεική έννοια καθώς φωτεινά κόκκινα και κίτρινα με καρτουνιστικη προσέγγιση δεν καθιστούν καθαρή βία) οι δημιουργοί ξεκινούν παράλληλα έναν μονόλογο μέσα από τον όποιον εκθέτουν τον λόγο και την φύση του κομικ καθώς και ένα κομμάτι του εαυτού τους.

Σπλας Πεητζ (μια σελίδα ένα καρέ) με τον Λομπο να έχει ψήσει τους αντίπαλους διαβάζουμε σε ένα πλαίσιο από πάνω_

       Πρέπει να σημειωθεί ότι οι δημιουργοί του Λομπο έχουν μπει στο στόχαστρο της κριτικής για την βία που διαδραματίζεται στις σελίδες των κόμικς.

Ένα κουτάκι στο κάτω μέρος της σελίδας γράφει_

      Συγγνώμη για όλες τις ιστορίες.

Γυρίζοντας σελίδα πέφτουμε σε ένα δισέλιδο Σπλας Πεητζ όπου ο Λομπο πολεμά.

Εκεί διαβάζουμε σε ένα κουτάκι_

        Ενώ ο κύριος χαρακτήρας αντιμετωπίζει εξωγήινους, εμείς θέλουμε να προλάβουμε περεταίρω παράπονα ανακηρύσσοντας ότι τα μελλοντικά τεύχη του Λομπο είναι ανοιχτα προς συζήτηση.

Στην απέναντι σελίδα διαβάζουμε_

        Για να γιορτάσουμε την σκέψη μας, οι δημιουργοί θα ήθελαν να υποκινήσουν ένα ντιμπεητ πάνω στην τάση των ανθρώπων που πηγαίνουν σε ένα πόλεμο από τον να κάθονται σε ένα δωμάτιο διαβάζοντας κόμικς.

Στο επόμενο διπλό Σπλας Πεητζ το πρώτο κουτάκι διαβάζει τα εξής_

      Άλλα θέματα που θα θέλαμε να θέσουμε όσο σχέδια του Λομπο σκοτώνουν σχέδια άλλων ανθρώπων είναι

Και ακολουθούν κουτάκια με ενδιαφέρον περιεχόμενο για δυο τρεις σελίδες του κόμικς_

     Χρειάζονται οι σκιτσογράφοι, συγγραφείς?

    Χρειάζονται οι συγγραφείς, σκιτσογράφους?

    Χρειάζονται τα κόμικς σκιτσογράφους ή συγγραφείς?

    Τι κάνει ο Σαημον Μπισλεη τώρα?

   Αν πηγαίνατε στον πόλεμο τι τραγούδια θα τραγουδούσατε για να κρατηθείτε εμψυχωμένοι?

    Και το πιο σημαντικό

    Τι έχει η τηλεόραση απόψε?

    Ποιος νοιάζεται? Κάποιος κλαίει (ή φωνάζει, διαλαλεί, από το cry). Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κάποιες φορές εμείς, το κάνουμε.

    Αλλά τις περισσότερες φορές εμείς δεν δίνουμε μια.

    Μας κάνει αυτό υπάνθρωπους?

    Κτήνη της χειρότερης ράτσας?

    Διαταραγμένους ανώμαλους?

    Αναγνώστες κόμικς?

Χαρντ Μποηλντ

Με την αυγή της δεκαετίας του 1990 ο Φρανκ Μιλλερ περνά στο δυναμικό της Νταρκ Χορσς (Dark Horse Comics) και δημιουργεί κάποια από τα δημοφιλέστερα κόμικς της δεκαετίας. Κάποιες φορές βρίσκεται στο ρόλο του γενικού δημιουργού (συγγραφέα κ’ σκιτσογράφου) και κάποιες φορές αποκλειστικά στο ρόλο του συγγραφέα.

Τα κόμικς αυτά είναι η σειρά ΣΙΝ ΣΙΤY (Sin City) η οποία αποτελείται από αρκετές ιστορίες, 300, ΜΠΙΓΚ ΓΚΑΗ ΕΝΤ ΡΑΣΤΥ ΔΕ ΜΠΟΗ ΡΟΜΠΟΤ (Big Guy and Rusty the boy robot) και φυσικά το κόμικς του άρθρου αυτής της εβδομάδας ΧΑΡΝΤ ΜΠΟΗΛΝΤ (Hard Boiled).

To Χαρντ Μποηλντ είναι ένα έγχρωμο κόμικς τριών τευχών το οποίο είναι γραμμένο από τον Μιλλερ και σχεδιασμένο από τον Γκεοφ Νταρροου. Κυκλοφόρησε στις πολύ αρχές των 90ς και μας εξιστορεί την συνειδητοποίηση της πλασματικής ζωής ενός τεχνητού ψεύτικου ανθρώπου, σαημποργκ δηλαδή, και την τελική του επαναφορά στην άχαρη πραγματικότητα που τον δεσμεύει με μεγάλο τίμημα.

Όλο το κόμικς είναι υπέροχα στημένο και γραμμένο και κυριολεκτικά θυμίζει χορευτή που παίρνει φόρα για να κάνει την τελική του θεαματική αλματώδη φιγούρα και λίγο πριν πέσει σταματά τον χρόνο και γυρνά πίσω στις προπονήσεις. Αρχικά αφού γίναμε μάρτυρες μιας θεότρελης πραγματικότητας, οι ιθύνοντες μας αφηγούνται την ζωή ενός μικρομεσαίου τυπικού αμερικανού οικογενειάρχη. Ξάφνου ο πρωταγωνιστής της σειράς, ο Νίξον, εμπλέκεται σε ένα ατελείωτο τρελού αστυνομικοκυνηγητού φάση καταδίωξη όπου κυριολεκτικά σχεδόν αποσυντίθεται και τελικά φτάνει στον δημιουργό του ο οποίος σαν απόλυτος ελεγκτής των πάντων ακούει τα λόγια του δημιουργήματος του που δεν είναι άλλα από τα_...είναι χαζό. Αφού εσύ με έφτιαξες εσύ θα μπορούσες να με συνθλίψεις όποτε ήθελες. Τι λες? Με αναπρογραμματίζεις και με στέλνεις στην παλαια μου ζωή όπως ήμουν? Και κλείνουμε με ισοπαλία.

Εκτός της πλοκής είναι και ένα άλλο στοιχείο που κάνει αυτό το κόμικς να θυμίζει θεαματική χορογραφία. Δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα. Ούτε πως και γιατί υπάρχουν ρομπότ, γιατί είναι φυλακισμένα, ποιος τα έχει υπό την εξουσία του, ποια είναι η ρομποτινα που πεθαίνει στο τέλος βλέποντας τον Νίξον να χάνει, και γιατί ο Νίξον είναι ο εκλεκτός που θα μπορούσε να τους σώσει. Για μένα αυτό φαντάζει πολύ αρτιστικ και αφαιρετικό. Μια ιστορία που δεν υπονοεί πράγματα αλλά ούτε αναλύει. Λέει ξεκάθαρα αυτό που έχει να πει, σύντομα, δυναμώνοντας έτσι το ξέσκισμα του Νίξον και την πανωλεθρία του καθώς μας κοινωνεί την ιστορία με τρόπο που θα ήταν ορθόδοξος μόνο αν οι αναγνώστες ήταν κάτοικοι του κόσμου του Χαρντ Μποηλντ. Πολλοί λίγοι αναγνώστες μπορούν να μαντέψουν λογικά με ακρίβεια περί τίνος πρόκειται. Για μένα ο Μιλλερ μιλούσε για την μελλοντική ψηφιακή ζωή και σύστημα και τα κλισέ που περιμένει κανείς αναρωτώμενος το μέλλον.

Θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό κάποιου ίσως ότι θα υπήρχαν και άλλα κόμικς με πρωταγωνιστή τον Νίξον και εκεί ο Μιλλερ ίσως έδινε περισσότερα στοιχεία για τον κόσμο του. Δεν έχω ακούσει κάτι. Αντιθέτως το άλλο κόμικς με το δίδυμο Μιλλερ και Νταρροου στο δυναμικό, το Μπιγκ Γκαη εντ Ραστυ δε μποη ρομποτ που αποτελείται από δυο τεύχη, είχε πιθανότητες να γίνει και άλλες ιστορίες. Τελικά μέχρι σήμερα μόνο δυο τεύχη έχουν βγει. Μια μικρή ολοκληρωμένη ιστορία που επίσης δεν εξηγεί τίποτα.

Το σχέδιο του Γκεοφφ Νταρροου είναι πολύ καλό και πολύ πρωτοποριακό. Για μένα συνδυάζει ευρωπαϊκή με γιαπωνέζικη σκηνή. Ένα μείγμα Μοεμπιους με μάνγκα. Είκοσι φορές λεπτομερέστατο. Στην μακρινή λήψη κατάρρευσης ενός κτιρίου φαίνεται και το παραμικρό τούβλο. Πρέπει να το δείτε. Δεν είναι όλα τα καρέ έτσι αλλά υπάρχουν κάποια στα οποία η λεπτομέρεια είναι μια λέξη που δεν μπορεί να περιγράψει την κατάσταση στο ελάχιστο. Στην αρχή το σχέδιο του Νταρροου δεν μου άρεσε, τώρα όμως καταλαβαίνω καλύτερα την δυναμική του. Παρόλο που δεν αποτελεί κάτι που θα κολλούσε σε οποιαδήποτε ιστορία ο Νταρροου παραμένει ένας δημοφιλής καλλιτέχνης με σεβαστή καριέρα.

Ψάχνοντας κριτικές στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα της οποίας δυστυχώς δεν θυμάμαι την διεύθυνση. Ο τύπος έδινε θετικές κριτικές. Πριν περάσει όμως στο κυρίως ζουμί της κριτικής του, αναδημοσίευσε κάποια γράμματα αναγνωστών τα οποία είχαν πρωτοδημοσιευτει (αν θυμάμαι καλά) στο κόμικς. Κανά δυο από αυτά ήταν Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΥΛΑΕΙ. Με έντονο θυμό απευθύνονταν στους δημιουργούς, λέγοντας τους ότι το κόμικς τους είναι απλώς ένα μανιφέστο βίας και ότι υπάρχει παντελής έλλειψη σεναρίου. Ήταν δριμύτατη η επίθεση. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση γιατί και στην περίπτωση που είχαν δίκιο δεν νομίζω να έτρεχε και τίποτα. Τα περισσότερα κόμικς και άλλα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης ήταν βουτηγμένα στην άνευ λογού βία. Αλλά μάλλον το Χαρντ Μποηλντ έκανε το όνομα του πράξη. Ο Νίξον μιας και ρομπότ, μπορούσε να φθαρεί δέκα φορές εντονότερα από ένα άνθρωπο και να στέκεται ακόμη στα πόδια του. Παρότι δεν είμαι φαν της βίας μου άρεσε που παρακολουθούσα αυτόν τον κατήφορο. Ο Νίξον μπορεί να έτρωγε της χρονιάς του όμως όταν έβρισκε ανάσα χρησιμοποιούσε λόγια τύπου_ Συλλαμβάνεστε διότι παραβιάσατε τον νόμο.

Χωρίς θα σου γ@!$#5σω την μάνα και άλλα τέτοια γαλλικά. 

Υπήρξε σημαντική καθυστέρηση στην έκδοση του τρίτου τεύχους.

Ευρωπαϊκό κόμικς.

Στην (ηπειρωτική) Ευρώπη τα περιοδικά κόμικς δεν είχαν ποτέ την μορφή των αμερικανικών. Μιλώ για τα κόμικς που παράγονταν από χώρες της Ευρώπης και όχι για αναδημοσιεύσεις. Στην Ευρώπη τα πράγματα λειτουργούσαν με τον εξής τρόπο_

Α)Υπήρχαν οι ανθολογίες. (Περιοδικά κόμικς αποτελούμενα από διάφορες σειρές)

Β) Τα επιτυχημένα κόμικς των ανθολογιών αυτών συγκεντρώνονταν όλα μαζί σε άλμπουμ και εκδίδονταν ξανά.

Γ) Υπήρχαν άλμπουμ πρωτότυπα που κυκλοφορούσαν μόνο ως άλμπουμ.

Άλμπουμ στην γλώσσα της ένατης τέχνης είναι ένα είδος έκδοσης το οποίο κατά κύριο λόγο μοιάζει με αυτόν του παιδικού παραμυθιού. Είναι πολυτελές και μεγάλο με σκληρό εξώφυλλο και προσεκτική εκτύπωση. Από άποψη ποιότητας πάντως υπάρχουν και αρκετά άλμπουμ που δεν είναι τόσο περιποιημένα όσο οι καλές εκδόσεις, πάντως σε κάθε περίπτωση δεν φαντάζει περιοδικό με την έννοια του αναλώσιμου.

Ανθολογίες κόμικς υπήρχαν σε πάρα πολλές χώρες. Και όπως είναι λογικό τα δημοφιλέστερα στριπς έκαναν τον γύρο την Ευρώπης και τις περισσότερες φορές κατακτούσαν όλους τους κομικσοφιλους.

Σπουδαία περιοδικά κόμικς υπήρχαν πολλά. Εγώ γνωρίζω τα ΠΙΛΟΤ (Pilote), ΕΚΟ ΝΤΕ ΣΑΒΑΝ (Echo des Savanes), ΜΕΤΑΛ ΧΑΡΛΑΝΤ (Metal Hurlant), ΦΡΙΤΖΙΝΤΑΙΡΕ (Frigidaire), ΛΙΝΟΥΣ (Linus), 2000ΜΧ (2000AD), Α ΣΟΥΗΒΡ (A Suivre), και ΤΣΑΡΛΙ (Charlie).

(Το 2000ΜΧ είναι βρετανικό περιοδικό. Τα αγγλικά κόμικς είναι από μόνα τους μια ξεχωριστή κατηγορία.)

Και να μην ξεχάσουμε τα δικά μας ΒΑΒΕΛ και ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ που δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα.

Τι κυριαρχούσε στα ευρωπαϊκά περιοδικά?

Χιουγκο Πραττ

Ο Χ. Πραττ θεωρείται από τους μεγαλύτερους κομιστες σε παγκόσμια κλίμακα. Το πιο καταξιωμένο έργο του είναι ο Κορτο Μαλτεζε του οποίου οι περιπέτειες είναι εύκολα προσβασιμες (όλα τα κομικσαδικα στην Ευρώπη έχουν στα ράφια τους Κορτο Μαλτεζε και μάλιστα στην γλώσσα τους) και αποτελούνται από μια μεγάλη σειρά άλμπουμ. Ο Κορτο είναι ένας τυχοδιώκτης ναυτικός ο οποίος φαινομενικά κυνικός και αδιάφορος φαντάζει, όμως από κρυμμένα αγαθά και ιδανικά διέπεται. Μπλέκει σε όλων των ειδών τις περιπέτειες, σε όλον τον κόσμο και πάντα καταφέρνει να ξεμπλέκει και να νικά. Πάρα πολλά πράγματα είναι τυχερός ο αναγνώστης να διαβάσει έρχοντας σε επαφή με τον Μαλτεζε. Μάγισσες της Λατινικής Αμερικής, στρατιώτες του Ιρλανδικού στρατού, Μασόνους, ιθαγενείς της Αφρικής, σοφούς Σιωνιστές και ένα σωρό άλλους ανθρώπους. Ο Πραττ είχε πει πως τον ενδιέφερε να δημιουργήσει ένα ήρωα πιο μεσογειακό. Νομίζω είχε πει ότι το αγγλοσαξονικό στοιχείο είχε υπερισχύσει στα κόμικς και ήθελε να φτιάξει κάτι πιο κοντά σε μας (τους κατοίκους της νότιας Ευρώπης). Υπάρχουν και άλλα κόμικς του Πραττ που φιλοξενούταν από τις ανθολογίες με παρόμοια θέματα και προσέγγιση.

Μιλο Μαναρα

Από τον δάσκαλο στον μαθητή. Ο Μιλο Μαναρα είναι μια από τις μεγαλύτερες βεντέτες του ευρωπαϊκού κόμικς. Είναι ο μάστορας του ερωτικού εικονογραφηματος, του οποίου οι περιπέτειες δεν άφησαν χώρα για χώρα. Ο Μαναρα δεν θεωρείται άδικα ταλαντούχος και καταξιωμένος. Οι ιστορίες του Τζιουζεπε Μπεργμαν στο Α ΣΟΥΗΒΡ (?) είχαν ενδιαφέρον. Πολλοί πάντως τον κατακρίνουν και του καταλέγουν πως σπατάλησε τον μεγάλο του ταλέντο στα σοφτ πορν κόμικς. Μιλο Μαναρα έχω διαβάσει διάσπαρτα, πότε από δω και πότε από κει και έτσι σπάνια έχω έρθει σε επαφή με αρκετά καλό υλικό. Τις περισσότερες φορές θα ήταν κάποια ανόητη ερωτική ιστορία. Τα κόμικς του έχουν καλό βηματισμό και διαβάζονται ωραία.

Μοεμπιους

Ο Μοεμπιους (Ζαν Ζιρο γαλλ._Jean Giraud) είναι στην κορυφή του ευρωπαϊκού κόμικς. Θεωρείται όχι άδικα ένας από τους επιδραστικοτερους και καταξιωμένους ευρωπαίους που ασχολήθηκαν με την ένατη τέχνη. Ως Ζαν Ζιρο υπογράφει τις καουμπόικες περιπέτειες και άλλα τέτοια κοσμικά, ενώ ως Μοεμπιους την επιστημονική φαντασία. Διαβάζοντας κριτικές για το Ινκαλ ( Γιοντοροφσκι ο συγγραφέας) έμεινα έκπληκτος με την δομή του κόμικς. Αν θυμάμαι καλά η συγκεκριμένη ιστορία δεν ξεκινά σαν τις υπόλοιπες και κορυφώνει σιγά σιγά αλλά μια στιγμή έντασης μπορεί να έρθει απότομα στην αρχή και μετά να επέλθει μια ησυχία κοκ. Ο Μοεμπιους έφτιαξε και άλλες ιστορίες μικρότερης έκτασης οι οποίες είχαν και αυτές παρόμοια υπόβαθρα. Είχαν και αυτές αυτό το μετά-αποκαλυπτικό περιβάλλον, στο οποίο κυριαρχεί το τίποτα. Σεναριακά και σκηνοθετικά τα περισσότερα του κόμικς ήταν πολύ έξυπνα. Και σχεδιαστικά επίσης. Κάποιες φορές ήταν και χιουμοριστικά.

Αλταν

Ο Αλταν κατά κύριο λόγο είναι γελοιογράφος. Έχει κάνει και κόμικς αλλά οι γελοιογραφίες του είναι το χαρακτηριστικότερο μέρος της συνολικής δουλειάς του. Οι φάτσες που σχεδιάζει ταιριάζουν ΑΠΟΛΥΤΑ στις ατάκες των ηρώων του, οι οποίοι είναι απεχθή ανθρωποειδή τέρατα. Πάρα πολύ έξυπνες οι γελοιογραφίες του σατιρίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ζωή στην Ιταλία αλλά όχι μόνο. Έτσι και αλλιώς πόσο διαφορετικά νομίζετε ότι είναι τα πράγματα, γενικά? Οι φάτσες είναι όλα τα λεφτά.

Βιλλεμιν

Τον Βιλλεμιν δεν τον καταλαβαίνω. Τον διαβάζω όμως. Τα κόμικς του είναι τόσο σιχαμερά όσο και τα κόμικς-στριπ του όσο και οι γελοιογραφίες του. Καταρχάς δεν υπάρχουν καλοί. Υπάρχουν κάφροι, λιγότερο κάφροι και αδύναμα ανθρωπάκια. Το σχέδιο ταιριάζει απόλυτα στις ιστορίες. Μιλάμε ότι το σχέδιο φανερώνει όλο αυτό που θέλει να πει ο Βιλλεμιν χωρίς να αρθρώσει ούτε ένα μπαλονάκι. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να κάτσει και να αναρωτηθεί κανείς τι πήρε τελειώνοντας ένα κόμικς του. Μπορεί να μην είναι μια ιδέα ή κάποια φιλοσοφία αλλά η αίσθηση που βγάζουν λογικά κάτι θα σημαίνει στον κάθε αναγνώστη. Θυμάμαι είχα διαβάσει μια πάρα πολύ ωραία ιστορία (ασπρόμαυρη). Σατυρική μεν αλλά σε ένα άλλο επίπεδο ήταν και αρκετά τραγική.

Ρεηζε

Το ίδιο στυλ αλλά σίγουρα πιο σκοτεινό(?) και καταξιωμένο είναι το έργο του μεγάλου γάλλου κομιστα Ρεηζε. Τον Ρεηζε δεν τον καταλαβαίνω επίσης. Κάθε δουλειά του που θα πέσει στα χέρια μου την διαβάζω με αγωνία για να δω τι λέει. Δυστυχώς υπάρχουν φορές που προσπαθώ να ψαρέψω την κεντρική ιδέα πάνω στην οποία χτίσθηκε η ιστορία αλλά μάταια. Το σχέδιο του δεν υπάρχει. Εκτός ότι ταιριάζει και αυτό απόλυτα στις ιστορίες του έχει μια παράξενη δυναμική. Δεν έχει πλαίσια και όρια και ίσως κάποιες φορές μου θυμίζει το σχέδιο στο Κρεηζυ Κατ. Θυμάμαι (?) μια ιστορία που είχα πετυχει (Βαβέλ μάλλον) στην οποία παρομοίαζε τον ερώτα (σεξ) με την σούβλα (αρνί και τέτοια) και έδειχνε ένα ζευγάρι (μπορεί και τρεις) να κάνει έρωτα και ένα άλλο να... κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αν θυμάμαι καλά αυτά δεν είχαν δημοσιευτεί τότε που τα είχε κάνει αλλά αργότερα, ίσως και μετά τον θάνατο του. Και στην εισαγωγή ο έλληνας εκδότης ομολογούσε πως το συγκεκριμένο κόμικς ήταν πιο σκοτεινό από τον κλασσικό Ρεηζε.

Λιμπερατορε-Ταμπουρινι

Ο πρώτος σχεδιαστής και ο δεύτερος δημιουργός και συγγραφέας του πιο σκληρού ευρωπαίου ήρωα. Του Ρανξεροξ. Η ιστορία έχει ως εξής_ Κάποιοι φίλοι αποφασίζουν να κάνουν δώρο γενεθλίων σε μια έφηβη πιτσιρίκα ένα ρομπότ φτιαγμένο από εκτυπωτικά μηχανήματα για της παρέχει ερωτική συντροφιά και άλλα τέτοια. Ο Ρανξεροξ εκτός από σκληροτράχηλος επιβήτορας, υπάκουος υπηρέτης και προστάτης της μικρής είναι και εξαιρετικά μηδενιστής. Εντάξει μπορεί όλη η κοινωνία στο κόμικς να είναι έτσι αλλά ο Ρανξεροξ έχει και αυτήν την φάτσα του απόλυτου καταστροφέα. Το κόμικς νομίζω πως προϋπήρχε με τον Ταμπουρινι ως σχεδιαστή αλλά πραγματικά πηρέ τα πάνω του όταν το ανέλαβε ο Λιμπερατορε. Ο οποίος θεωρείται σπουδαίος εικονογράφος. Έχω διαβάσει και άλλες ιστορίες του Λιμπερατορε σε ελληνικά περιοδικά και κάποιες μάλιστα ασπρόμαυρες. Δηλώνει ως επιρροή του τον Μιχαήλ Άγγελο. Πράγματι αν πάρεις την Καπέλα Σιξτινα και την μεταφέρεις την δεκαετία του 1980 κάπως έτσι θα έμοιαζε. Για τον Ταμπουρινι ξέρω ότι πέθανε πρόωρα και νομίζω ότι ήταν τότε που ο Τανινο (το μικρό όνομα του Λιμπερατορε) σταμάτησε να κάνει κόμικς και ασχολήθηκε αποκλειστικά με την εικονογράφηση και την διαφήμιση.

Αντρέα Πασιέντζα

Ο Πασιέντζα θεωρείται φοβερός κομιστας. Ο πιο γνώριμος ήρωας του είναι o Τζαναρντι. Tα κόμικς του Αντρέα είχαν σχεδιαστικά μια πρωτοτυπία. Ενώ κάποια καρέ ήταν δουλευμένα με μια χ λογική και νοοτροπία κάποια άλλα ήταν τελείως διαφορετικά ή απλώς διαφορετικά. Παραδείγματος χάριν το πρώτο καρέ θα μπορούσε να είναι ένα απλό σπίτι (ασπρόμαυρη εικόνα) χωρίς έντονη γραφιστική δουλειά και το αμέσως επόμενο να είναι λεπτομερέστατο ή και ακόμη έγχρωμο. Οι ιστορίες του ήταν σκληρές με πρωταγωνιστές καθημερινό κόσμο. Είχε μια παράξενη δύναμη κάθε ιστορία του. Παρόλο που αρκετές φορές χρησιμοποιούσε καρτουνιστικους χαρακτήρες, τα κόμικς του ήταν για μεγάλους. Κάποιες φορές ίσως να μου θυμίζει τον Λέανδρο. Νομίζω πως και ο Πασιέντζα πέθανε πρόωρα και μάλλον ο λόγος ήταν τα ναρκωτικά. Έχει γυριστεί και ταινία με την ζωή του (ΠΑΖ!_ το όνομα της) και αν δεν κάνω λάθος υπάρχει κάπου στην Ιταλία κάτι σαν κέντρο κόμικς με το όνομα του.   

Αυτήν είναι η ευρωπαϊκή σκηνή έτσι όπως την βίωσα εγώ μέσα από το Παρά Πέντε και την Βαβέλ καθώς επίσης και από τα ξένα περιοδικά κόμικς που έχω στα χέρια μου. Σίγουρα υπάρχουν σοβαρές παραλήψεις (Μπιλαλ, Ντρουηγιε, Σαμπαγιο-Μουνιοζ, Κινο...) αλλά οι δημιουργοί που ανέφερα παραπάνω έμειναν στην συνείδηση μου εντονότερα από την εποχή που ασχολιόμουν με τη ευρωπαϊκή σκηνή εκτενέστερα.