Ελέκτρα Ασσασσιν (Elektra Assassin)

Το Ελέκτρα Ασσασσιν είναι ένα φανταστικό κόμικς με πρωταγωνίστρια την διάσημη χαρακτήρα από το σύμπαν της Μαρβελ, Ηλέκτρα. Συγγραφέας της σειράς είναι ο Φρανκ Μιλλερ (Frank Miller) και σχεδιαστής της ο Μπιλ Σινκιεβιτς (Bill Sienkiewicz). Αποτελείται από οχτώ τεύχη που εκδόθηκαν από τον Αύγουστο του ’86 μέχρι τον Μάρτιο του ’87. Εκδότης της σειράς ήταν η Επικ Κομικς (Epic Comics), θυγατρική της Μαρβελ.

Ένα πρώτο σχόλιο που έχω να κάνω είναι ο Φρανκ Μιλλερ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως στο καλό, μέσα σε δυο-τρία χρόνια μπορεί και γράφει_

Τον Σκοτεινό ιππότη (Batman-Dark Knight Returns)

Το Μπορν Εγκεν (Daredevil-Born Again)

Το Γηαρ Ουαν (Batman-Year One)

Το Ελέκτρα Ασσασσιν.

Κόμικς τα οποία άλλαξαν το υπερηρωικο εξιστορείν προς ενδιαφέρουσες και ανανεωτικές κατευθύνσεις. Κομικς ορόσημα. Αφότου προηγουμένως είχε κάνει τον Ντερντεβιλ αληθινό αστέρι και το Ρονιν, ένα δείγμα της απεριόριστης δυναμικής που μπορούν να αποκτήσουν οι θεωρητικά, συμβατικοί τίτλοι.       

Στο κόμικς μας λοιπόν, η Ηλέκτρα, μια νιντζα-δολοφόνος, ανακαλύπτει την ύπαρξη του Τέρατος, το οποίο καταφέρνει παίρνοντας υπό την εξουσία διαφόρους ανθρώπους να πραγματοποιήσει σιγά σιγά το σχέδιο του, το οποίο δεν είναι άλλο από το πυρηνικό ολοκαύτωμα και τον Αρμαγεδδών. Το Τέρας βρίσκεται σε συνεννόηση με τον δημοφιλή υποψήφιο των αμερικανικών εκλογών Κεν Γουηντ (Ken Wind), και με την πολύ πιθανή εκλογή του, σκοπεύει να εξαφανίσει κάθε ζωή από τον πλανήτη Γη.

Είναι δουλειά της Ηλέκτρας να εξοντώσει τον Γουηντ, πριν προλάβει να βάλει σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο. Στο δρόμο της θα βρεθούν ο σκλάβος-πρώην πράκτορας της Σιλντ (S.H.I.E.L.D.) Γκαρεττ (Garrett), η Τσαστιτη ΜακΜπραηντ (Chastity McBryde) και ο φρενοβλαβής Περρυ (Perry).

Η Ηλέκτρα εξουσιάζει το μυαλό του Γκαρεττ (μέσω παραφυσικών δυνάμεων) και τον υποχρεώνει να υπακούει στην θέληση της. Πράγμα που δεν θα κρατήσει για πολύ καθώς ο Γκαρεττ θα την υπηρετεί αυτοβούλως και έτσι θα αποκτήσουν μια εσωτερική επικοινωνία. Μεγάλο μέρος του κομικ, το βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Γκαρεττ ο οποίος πιστεύω μπορεί δικαία να θεωρηθεί ωραίος χαρακτήρας. Είναι πραγματικά συγκινητικό και άκρως ενδιαφέρον η αδυναμία που έχει στην Ηλέκτρα. Και πιστέψτε με, συγκινούμαι δύσκολα από το ερωτικό στοιχείο. Επίσης σε μεγάλο μέρος του κομικ, η ιστορία δεν ακολουθεί την κεντρική ηρωίδα αλλά τους υπόλοιπους βασικούς χαρακτήρες οι οποίοι είναι αυτοί που μας αφηγούνται τα κατορθώματα της Ηλέκτρας. Η Τσαστιτη ΜακΜπραηντ μας διαφώτισε αρκετές φορές μέσα από τις αναφορές που έπρεπε να κάνει, για το τι είχε συμβεί. Η Τσαστιτη είναι μια ικανότατη πράκτορας της Σιλντ και πολύ τυπική όσο αφόρα την δράση της ως πράκτορας. Ο Περρυ από την άλλη είναι ένας ψυχοπαθής, ο οποίος αποκτώντας καινούργιο σώμα, έγινε ανεξέλεγκτη μηχανή παραγωγής βίας. Το Τέρας, τέλος, διακατέχεται από την ιδέα ότι η σάρκα και το φως διατάραξαν την ησυχία του σκοταδιού και θέλει να επαναφέρει αυτήν την ηρεμία. Το τέλος της ιστορίας είναι πραγματικά ανατρεπτικό και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Είναι μεγάλο το στοιχείο της έκπληξης. Όπως και με το Ρονιν. Δεν ξέρω αν το στόρι (και στην Ηλέκτρα και στο Ρονιν) σε προετοίμαζε με κάποιο τρόπο για αυτήν την ανατροπή πάντως και στις δυο περιπτώσεις όταν την ανακάλυψα βροντοφώναξα από ενθουσιασμό και χαρά.   

Το γράψιμο του Μιλλερ έχω διαβάσει ότι είναι ιδιαίτερο στην συγκεκριμένη σειρά. Στην αρχή της ιστορίας δεν ξέρεις περί τίνος πρόκειται και διαβάζεις για καταστάσεις που θα διαλευκανθούν αργότερα. Στο Ελέκτρα Ασσασσιν γίνεται σάτιρα γύρω από την υπέρ-βία, την πολιτική και την εικόνα των γυναικών. Ίσως υπάρχουν και άλλα παραδείγματα μέσα από τα οποία ο Μιλλερ σατιρίζει την πολιτική, πάντως στο Ελέκτρα, αυτό γίνεται με τρόπο φανερά αντιληπτό. Σαν σειρά, πιστεύω είναι πολύ καλογραμμένη.

Την εικονογράφηση του κόμικς έχει επιμεληθεί ο Μπιλ Σινκιεβιτς. Ο οποίος πραγματικά σου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Χρησιμοποίει αντισυμβατικά υλικά για την περάτωση της εικονογράφησης ενός κοινού-τύπου κόμικς και δημιουργεί φανταστικές σελίδες. Από καρτούν και σκίτσα μέχρι αληθινή ζωγραφική το κόμικς αυτό τα έχει όλα. Είναι μοναδικό το οπτικό θέαμα. Η αφήγηση και η αλληλουχία και αντιπαράθεση των καρέ είναι πολύ καλή και η οπτική αφήγηση δεν μειώνει καθόλου την συγγραφική δυναμική του κειμένου. Πραγματικά δεν μπορώ να αναλύσω, έτσι απλά, το σχεδιαστικό μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Μπιλ Σινκιεβιτς. Και μην ξεχνάτε ότι όταν λέω σχεδιαστικό δεν εννοώ μόνο από άποψη τεχνικής αλλά και από άποψη οπτικής αφήγησης με τη λογική των αντιπαρατιθέμενων εικόνων.

Στο κάτω κάτω όπως είχα διαβάσει και κάπου στο ιντερνέτ, η εικονογράφηση είναι στην ουσία, αφήγηση.

Το κόμικς ζέχνει γάλα και μαγιονέζα. Μην με ρωτήσετε γιατί. Είναι φανερό. Κάπου κρύβεται το Τέρας.

Χα χα χα…

Όποιος δεν χόρτασε με το άρθρο του Κομιξομπλογκ για την Ήλεκτρα και ξέρει αγγλικά, μπορεί να τσεκάρει το παρακάτω λινκ.

http://www.comicvine.com/news/neglected-favorites-elektra-assassin/140304/