Μαηκ ΜακΜαχον (Mike McMahon)

Ο Μαηκ ΜακΜαχον είναι ένας πολύ ενδιαφέρον κομικογραφος βρετανικής καταγωγής.

Κομικς στα οποία έχει δουλέψει και αποτελούν γνωστές δουλειές του είναι το Σλεην (Slaine), ΑΒC Γουοριορζ (ABC Warriors), το πάρα πολύ καλό της Επικ Κομικς, Λαστ Αμερικαν (Last American) και όπως οφείλει και κάθε βρετανός δημιουργός το Τζατζ Ντρεντ (Judge Dredd). Εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ και το Μιουτομανιακ (Mutomaniac), κόμικς της βρετανικής ανθολογίας Τόξικ (Toxic).

Ένας είναι ο κύριος χαρακτηρισμός για την δουλειά του όταν την αναλογιστεί κανείς συνολικά. Βρήκα μια φράση στο ιντερνέτ, σε έναν πρόλογο μιας συνέντευξης του_

Λίγοι καλλιτέχνες έχουν τόσο θαρραλέα ορίσει και ξανά-ορίσει το ύφος τους. Σε μια αγορά πλημμυρισμένη από καλλιτέχνες πιν απ (pin up), η δουλειά του Μαηκ προκαλεί τον ενθουσιασμό, την έμπνευση και το κίνητρο του για να δει το που οδηγείται τελικά.

Πιστεύω πως αυτή η συμπεριφορά του δεν είναι καθόλου αδιάφορη και συνηθισμένη. Προσοχή. Ο Μαηκ δεν δουλεύει σαν κάποιος τυπικός εφαρμοσμένος εικαστικός, ο οποίος έχει μεγάλη σχεδιαστική ικανότητα και προσαρμόζεται ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκαστοτε προτζεκτ. Προσαρμόστηκε σε μια αγορά (στην συγκεκριμένη περίπτωση, στην βρετανική), απόκτησε μια εικονογραφική-αφηγηματική ταυτότητα και ήταν ικανός στο πέρασμα του χρόνου να την αλλάξει και να την επαναπροσδιορίσει με λογικά άλματα. Δεν μεταλλάσσεται από Ερζέ (Herge) σε Μπερνι Ραητσον (Bernie Wrightson) ή Φρανκ Μιλλερ.    

Στην αρχή της καριέρας του (τέλη δεκαετίας ’70), του ζητήθηκε να σχεδιάσει στο στυλ του Κάρλος Εζκερα (Carlos Ezquerra). Το οποίο και έκανε με μεγάλη επιτυχία. Η πρώτη ιστορία στην οποία διαφοροποιήθηκε ελαφρά (τουλάχιστον) ήταν το Σμοκατοριουμ (Smokatorium). Αργότερα στο Σλεην το στυλ του άλλαξε αρκετά. Είναι λογικό για τον Μαηκ, μιας και είχε στα χέρια του άλλο κομικ, άλλη ιστορία. Την δουλειά του στον Σλεην την έχουν χαρακτηρίσει στυλ με κρος χατσινγκ το οποίο μοιάζει με ξυλογραφία. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζουν και τα υλικά τα οποία έχει στην διάθεση του. Το 1990-91 πέρασε στο Λαστ Αμερικαν το οποίο έχει ένα σχέδιο πολύ πιο γραμμικό και στυλιζαρισμένο με γραμμή ισοπαχή. Το Λαστ Αμερικαν αν και αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα κρατούσε κάποια στοιχεία θα λέγαμε κλασσικού κομικ. Και μιλώ για το τυπικό κιαροσκουρο που χρησιμοποιούν οι σχεδιαστές κόμικς. Εγκαταλείπεται και αυτό το στοιχείο. Ο ΜακΜαχον επιστρέφει στο Δικαστή Ντρεντ με την ιστορία Χαουλερ (Howler) το 1994. Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία του συνεισφορά στον Δικαστή πριν την συγκεκριμένη ιστορία και το πώς θα μπορούσε να μοιάζει. Στο Χαουλερ πάντως το στυλ του είναι ακραία στυλιζαρισμένο και οι φιγούρες του αποκλειστικά διακοσμητικές. Προσωπικά μου άρεσε πολύ. Παρακάτω θα παραθέσω κάποιο λινκ στο οποίο υπάρχει το συγκεκριμένο κομικ και διατίθεται για ανάγνωση. Δυστυχώς ενώ το μπλογκ είχε αναρτήσει ολόκληρη την ιστορία σε τέσσερα μέρη, τώρα μου φαίνεται υπάρχει μόνο το τέταρτο. Προσπαθήστε και εσείς και αν δεν βγαίνουν τα υπόλοιπα αρκεστείτε στο τέταρτο. Το λινκ_

http://grantbridgestreet.blogspot.gr/2010/10/judge-dredd-vs-howler-part-four-by-john.html

Στην ίδια φιλοσοφία με το Χαουλερ κάνει ένα χρόνο πριν λίγα τεύχη για την σειρά Λετζεντς οφ δε Νταρκ Ναητ (Legends of the Dark Knight). Κρατώντας μάλλον παράλληλα και ψήγματα κιαροσκουρο. Το 1998-99 με σεναριογράφους τον Κιθ Γκιφεν και Άλαν Γκραντ δημιουργεί το Ταντερντ Μπαννερς για λογαριασμό της Βερτιγκο Κομικς. Το Ταντερντ Μπαννερς ακολουθεί την λογική (σχεδιαστικά) του Χαουλερ και του Μπατμαν. Έχω την εντύπωση ότι ο ΜακΜαχον είχε εγκαταλείψει το κιαροσκουρο για αρκετά χρόνια. Κάπου διάβασα ότι τώρα έχει επανέρθει στην πλευρά των σκιών αλλά από διαφορετική ματιά.   

Σε μια συνέντευξη του ο δημοσιογράφος τον ρώτησε εάν υπάρχει κάποιος διάσημος ήρωας στον οποίο θα ήθελε να δουλέψει ή κάποιος τον οποίον θα ήθελε να είχε εμπνευστεί. Και ο Μαηκ του απαντάει όχι. Παρόλα αυτά θα ήθελε να είχε σχεδιάσει το 300 αν και θα ήταν αρκετά διαφορετικό από το κομικ του Μιλλερ και θα ήθελε επίσης πολύ να κάνει και ένα πέρασμα από τον Χελμποη.

Η εποχή που δούλευε στο Τοξικ και στο κομικ Μιουτομανιακ δεν του έχει αφήσει και την καλύτερη ανάμνηση. Χαρακτηριστικά δήλωσε στην ίδια συνέντευξη πως ήταν μια απαίσια εμπειρία η οποία δεν πρόκειται να επαναληφθεί ξανά. Η αρχή της διάστασης του με τα κόμικς. Ο ΜακΜαχον θα δουλέψει και για αρκετά χρόνια στην βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών.

Αυτές τις μέρες διαβάζω το Λαστ Αμερικαν και μου φαίνεται πάρα πολύ ωραίο.

Αυτό που έχω να πω για την ιστορία αυτή είναι ότι μου δίνει έντονα την αίσθηση της αφήγησης. Αφήγησης τέτοιας, κοντά στην λογική της κινηματογραφικής. Διεξήχθη ήδη ο τρίτος παγκόσμιος και ο μόνος επιζώντας είναι ο Πιλγκριμ. Υπήρχε στην διάθεση της κυβέρνησης των ΗΠΑ μια μόνο κρύο-κάτι, ξέρετε, εκεί που σε βάζουν και κατεβάζοντας την θερμοκρασία μπορείς να διατηρείσαι και να ξυπνάς μετά από πολλά χρόνια το ίδιο νέος. Και έτσι ο Πιλγκριμ τώρα είναι μόνος ψάχνοντας για επιζήσαντες. Πολύ δυνατή και πρωτότυπη σκηνή είναι η επίθεση του Πιλγκριμ με σφαίρες στον Ιησού (γλυπτό) κατηγορώντας τον Θεό ότι θα έπρεπε να σταματήσει την ολική καταστροφή. Το σενάριο είναι των Άλαν Γκραντ και Τζον Βάγκνερ (John Wagner).

Η αλήθεια είναι ότι το άρθρο μου επικεντρώνεται περισσότερο στον σύγχρονο θα λέγαμε ΜακΜαχον. Και όχι τόσο στον κλασσικό των δεκαετιών του 70 και 80. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι με τα κόμικς του των 90ς έχω μεγαλύτερη σχέση. Όπως και να χει το έργο του Μαηκλ ΜακΜαχον διέπεται πάντα από αυτήν την ποιότητα την οποία μόνο οι μεγάλοι εικονογραφηγητες μπορούν και φτιάχνουν τα κόμικς τους από.