Τεντ ΜακΚηβερ (Ted McKeever) συνέντευξη

Εμπνέεστε και από άλλες μορφές έκφρασης (ταινίες, τηλεόραση, άλλους καλλιτέχνες) όταν φτιάχνετε τους κόσμους των ιστοριών σας?

Αν υπάρχει κάτι το οποίο με εμπνέει αυτό θα ήταν η μουσική. Δεν διαβάζω δουλειές άλλων καλλιτεχνών αυτήν την εποχή. Δεν είμαι επίσης φανατικός τηλεθεατής. Υπάρχουν κάποιες εκπομπές οι οποίες μου άρεσαν αλλά αυτές ήταν λίγες. Ταινίες, βλέπω όσες περισσότερες μπορώ, αλλά πάλι μετά πηγαίνω σε εκείνη την φάση που βλέπω λίγες, και αργότερα ίσως και καμία. Τελευταία, την τελευταία δεκαετία μάλλον υπήρχε ένα μεγάλο μάτσο κακών ταινιών με μια χούφτα μόνο ταινιών που αξίζει να θυμάσαι. Πιστεύω ότι ταινίες (movies) είναι τα πράγματα που φτιάχνουν τώρα ενώ φιλμς (films) είναι αυτό που ήταν όταν είχαν καρδιά. Το 1974 όταν ήμουν 14 ήμουν ταξιθέτης και τότε ήταν που ο ταξιθέτης έμενε στην αίθουσα βεβαιώνοντας ότι η θερμοκρασία ήταν ρυθμισμένη και οι θεατές ήσυχοι κατά την διάρκεια τριών προβολών την βραδιά. Η ποιότητα των ταινιών εκείνη την εποχή, απλά δεν φτιάχνουν σήμερα τέτοιες ταινίες. Ο Νονός 2, Νέος Φρανκεσταην, Οδηγός Ταξί, Μισούρι Μπρέικς... έβγαινε η μια καλή ταινία μετά την άλλη και εγώ τις καταβρόχθιζα. Αλλά σήμερα… Τέλος πάντων πίσω στην ερώτηση. Τα λόγια τα οποία οι χαρακτήρες μου μιλούν και οι ιδέες οι οποίες κυλάνε μέσα από τις ιστορίες βγαίνουν κυρίως μέσα από το κεφάλι μου. Ο διάλογος είναι σαν ραδιόφωνο για μένα. Ακούω τους ανθρώπους να μιλούν, αλλάζω τα λόγια, αλλά κρατώ τον τόνο και την πρόθεση. Ο κόσμος γύρω μου είναι σαν ένα μεγάλο προφορικό παντοπωλείο. Αυτό που έχω να κάνω είναι να πιέσω και να βρω τα ώριμα πράγματα και να παραλείψω τα μαλακά πολτώδη μέρη.

Σαν κάποιος ο οποίος κάνει τα πάντα στην διαδικασία της δημιουργίας ενός κόμικς, ποιον τίτλο προτιμάς, Συγγραφέας-Εικονογράφος, Καρτουνίστας, κάτι άλλο τελείως διαφορετικό?

Πάντα ήμουν εντάξει με τον τίτλο Συγγραφέας-Εικονογράφος. Θέλω να πω αυτό είναι αυτό που είμαι. Απλά νιώθω ότι υστερεί για αυτό που κάνουμε (για μας που γράφουμε και εικονογραφούμε τις ιστορίες σε αντίθεση με αυτούς που κάνουν το ένα ή το άλλο). Μου αρέσουν οι μονές λέξεις που περιγράφουν την επιλογή τομέα ενός ατόμου. Μουσικός, γλύπτης, φυσικός. Δημιουργός (Creator) είναι καλό αλλά μου ακούγεται μερικές φορές πιο πολύ σαν ένα είδος δόκτωρ Φρανκεσταην. Ίσως Kριεητιστ (Creatist)?

Του Τεντ ΜακΚηβερ Λαημπραρη (Ted McKeever Library) η έκδοση του Τράνσιτ (Transit) σου επέτρεψε τελικά να κυκλοφορήσεις ολοκληρωμένη την ιστορία. Ήταν απελευθερωτικό?

Τελείως απελευθερωτικό, ναι. Ήταν για χρόνια και χρόνια το μόνο ανολοκλήρωτο προτζεκτ που είχα κάνει και ποτέ δεν είχε ολοκληρωθεί. Έχω δουλέψει σε μερικές σειρές από τότε, σαν το Ντουμ Πατρολ (Doom Patrol) το οποίο δεν αναπτύχτηκε τόσο για τον ένα λόγο ή τον άλλον αλλά είχε κλείσιμο. Η Ρεητσελ Πολλακ (Rachel Pollack) και εγώ ήμασταν ικανοί να τελειώσουμε την σειρά με ένα φινάλε. Αλλά το Τράνσιτ κυριολεκτικά είχε το ένα τεύχος αφήσει και δεν γινόταν ποτέ. Όντας πολύ συγκεκριμένος σχετικά με το να τελειώνω κάτι, ήταν ένα μεγάλο αγκάθι για μένα. Έτσι έχοντας την ευκαιρία να την ολοκληρώσω ήταν σαν να μου έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος από τους ώμους μου. Ήταν επίσης εξαιρετικά λυπηρό για μένα να πω αντίο σε μια σειρά η οποία εξαιτίας της μη ολοκλήρωσης της, υπήρξε ένα συνεχές φιλμ που τρεμόπαιζε στο μυαλό μου για τόσα πολλά χρόνια, ανολοκλήρωτο κι όμως τέλεια σχηματισμένο. Όταν τελείωσα το τελευταίο καρέ, ήταν σαν να έληγες μια ταινία η οποία έπαιξε την τελευταία της μπομπίνα.   

Ποιες αλλαγές βλέπετε στην βιομηχανία των κόμικς από την εποχή που ξεκινήσατε εσείς, το 1987?

Τα κόμικς συνήθιζαν να είναι αυτοδύναμες εκφρασεις φαντασίας φτιαγμένα από και προς ανθρώπους τους οποίους ο στόχος ήταν η τυπωμένη σελίδα. Ιδέες και ιστορίες καλλιεργημένες και εικονογραφημένες με μοναδικό σκοπό να διαβαστούν και να τις δουν σε χαρτί παλπ (pulp) το οποίο διπλώνονταν και συρράβονταν σε όλη την 6 επί 10 ίντσες δόξα του. Είχαμε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που βασίζονταν στα κόμικς, αλλά τις περισσότερες φορές, αυτές ήταν σαηντ προτζεκτς (side projects) που αξιοποιήθηκαν χάρη στην ανάγκη του κοινού για έξτρα υλικό. Αλλά τώρα 25 χρόνια αργότερα, έχουμε αυτές τις μεγάλες ταινίες οι οποίες ρουφούν ότι πάθος υπάρχει στο αυθεντικό κόμικς και εξεμούν εκδοχές φαστ-φουντ οι οποίες πιστεύουν λειτουργούν καλύτερα. Αλλά αυτό είναι περισσότερο για το πώς το Χόλλυγουντ πήρε τον έλεγχο. Όσο αφορά την βιομηχανία των κόμικς, η μεγαλύτερη αλλαγή είναι η έλλειψη ποικιλίας. Αν δεν ήταν για τύπους όπως ο Τζιμ Βαλεντίνο (Jim Valentino) στην Σαντοουλαην (Shadowline) η ποικιλία του μέσου που τόσο αγαπώ δεν θα υπήρχε. Τουλάχιστον αυτοί εκδίδουν υλικό για κοινό το οποίο θέλει κάτι το διαφορετικό. Κατανοώ τις πωλήσεις. Δεν είμαι αδιάφορος όσο αφορά το εμπόριο, αλλά δεν θα δεχτώ το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον ένα κοινό εκεί έξω το οποίο θα απολάμβανε ένα σοβαρά καλό κόμικς το οποίο δεν έχει σχέση με ιπτάμενους τύπους που δεν μπορούν να λαβωθούν. Χαρακτήρες οι οποίοι ακόμη πεθαίνουν καμιά φορά και μετά επιστρέφουν σε ένα μαζικό γιορτινό ενθουσιασμό σαν να μην συνέβηκε τίποτε ποτέ. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, ειδικά αυτές τις μέρες, αλλά τουλάχιστον, εταιρίες όπως η Ιμαζτ δοκιμάζουν την τύχη τους και το κάνουν με καρδιά. Άνθρωποι σαν τον Τζιμ, είναι από μια εποχή, στην οποία οι χειραψίες σήμαιναν κάτι, όταν ήταν ένας δεσμός τόσο δυνατός όσο ένα συμβόλαιο.

Αλλά τώρα το μόνο που κάνει μια χειραψία είναι να μεταδώσει βακτήρια.

Ποια ερώτηση θα ήθελες πάντα να ερωτηθείς σε μια συνέντευξη αλλά ποτέ δε σε ρώτησαν και ποια θα ήταν η απάντηση της?

Είναι περισσότερο μια απάντηση σε μια ερώτηση που μου έγινε από τον Φρανκ Μιλλερ. Ήμασταν στα πίσω καθίσματα ενός ταξί στην Νέα Υόρκη μιλώντας για τα κόμικς γενικά, και αυτός ξεκίνησε με το πώς, εμείς σαν κόμικς εικονογράφοι και συγγραφείς, δεν χρειαζόμαστε συντάκτες (editor) και μετά με ρώτησε εάν συμφωνώ. Λοιπόν όχι εγώ δεν συμφωνώ. Χρειαζόμαστε συντάκτες. Καλούς συντάκτες οι οποίοι ξέρουν την τέχνη τους και έχουν ταλέντο που αρμόζει στον τίτλο τους. Πιστεύω πως ένας καλός συντάκτης μπορεί να σου βγάλει αυτό που είσαι ανίκανος να βγάλεις λογω αμφιβολίας (self doubt) ή χάνοντας τον δρόμο σου δημιουργικά. Έχω δουλέψει με κάποιους από τους καλύτερους όσο αφορά αυτή την βιομηχανία. Και όχι μάλλον μόνο αυτής των κόμικς. Συντάκτες σαν τον Αρτσι Γκουντγουην, Νηλ Πονζερ (Neal Ponzer) και τον εξυπνότερο άνθρωπο που γνώρισα ποτέ και καλύτερο μου φίλο Λου Στάθης (Lou Stathis). Αυτοί ήταν μορφωμένοι άνθρωποι και χαρισματικοί συντάκτες.

Σε μια εποχή όπου οι εντιτορς φαίνεται να είναι περισσότερο απογοητευμένοι συγγραφείς οι οποίοι βάζουν τις γνώμες τους στην θέση της αρχηγικής καθοδήγησης και μεταβίβασης, υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος θαυμάζω, ο Τζιμ Βαλεντίνο. Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο ίδιο επίπεδο με τους προαναφερθέντες. Ναι χρειαζόμαστε συντάκτες (editors), οι οποίοι μας κάνουν καλύτερους και για αυτό είμαι ευγνώμων για την θέση τους στην βιομηχανία.       

Ολόκληρη η συνέντευξη_

http://www.shadowlineonline.com/news/07212011-1000pm/10-questions-ted-mckeever

Η μετάφραση είναι δική μου. Συγγνώμη για τυχόν λάθη.