Το συγκεκριμένο τεύχος έτυχε να πέσει στα χέρια μου όταν αγόρασα μια συλλογή με τα καλύτερα κόμικς της Μαρβελ. Η συλλογή αυτή αποτελούταν από αρκετά τεύχη. Εγώ έχω στην κατοχή μου το τεύχος που μαζεύει τα τεύχη 17 έως 14 στα εκατό καλύτερα της Μαρβελ όλων των εποχών (καθώς και το προηγούμενο). Όταν συνηδειτοποιησα ότι είχα και ένα τεύχος της κλασσικής σειράς του αραχνοΰφαντου (ασημένια εποχή) χάρηκα διότι στο παρελθόν είχα ελάχιστες ευκαιρίες να μεταφερθώ στο 60. ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ διάβασα στην εισαγωγή ότι το τεύχος νούμερο 33 του Σπαηντερμαν περιείχε μια δραματική σκηνή ανάλογης του Σαίξπηρ.
Σε αυτό το τεύχος ο Πήτερ Παρκερ βρίσκεται εγκλωβισμένος κάτω από μεταλλικά συντρίμμια μετά από μια επική μάχη. Λίγο παραπέρα βρίσκεται κάποιο σκεύασμα, κάποιο φάρμακο το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να πάρει και να το πάει στο νοσοκομείο όπου βρίσκεται η θεια του σε πάρα πολύ κρίσιμη κατάσταση. Στην πραγματικότητα το φάρμακο είναι η μόνη της ελπίδα. Ο Σπαηντερμαν είναι απίστευτα εξουθενωμένος και το σιδερικό πάνω από τους ώμους του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ασήκωτο. Πέντε σελίδες, οι πρώτες πέντε μας περιγράφουν έναν μονόλογο μέσα από τον οποίον ο Πήτερ Παρκερ ανασυγκροτείται, βρίσκει δύναμη και τον πετά (τον σωρό) μακριά.
Αυτή η σκηνή είναι πραγματικά σπουδαία. Όχι για το δράμα που περνά ο Πήτερ ή η θεια Μεη αλλά για το στήσιμο της. Κάπου (ντοκιμαντέρ νομίζω ήταν) ο Σταν Λη, ο σεναριογράφος της σειράς, είχε πει πως το σενάριο περιέγραφε απλά την πλοκή και ήταν το ταλέντο του σκιτσογράφου Στηβ Ντιτκο που δημιούργησε κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο για το χάρτινο κόσμο. Είχε πει ο Λη χαρακτηριστικά πως οι περισσότεροι σκιτσογράφοι της εποχής δεν θα έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην σκηνοθεσία και το στήσιμο αυτής της σκηνής και με λίγα καρέ θα περνούσαν στην επόμενη φάση του τεύχους. Ο Ντιτκο όμως αφιέρωσε πέντε σελίδες. Γενικά στα κόμικς είναι δύσκολο να σταματήσεις το χρόνο. Ο Μιλλερ είχε πει ότι στον κινηματογράφο απλώς αφήνεις την κάμερα ακίνητη και έχεις σταματήσει τον χρόνο. Έτσι μπορείς να δώσεις πολύ εύκολα έμφαση σε μια σκηνή. Στα κόμικς όμως πρέπει να είσαι αληθινός μάστορας ώστε να κανείς κάτι αντίστοιχο. Σε αυτήν την σκηνή ο Στηβ το επιτυχαίνει πολύ ωραία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αντιληφτούμε ότι ο βηματισμός στα κόμικς είναι το Α και το Ω. Εκείνη την εποχή η δράση και η αφήγηση ήταν τελείως πλαδαρά. Στοιχηματίζω πως πολύ λίγες φόρες θα είχε αναπτυχτεί μια σκηνή η οποία να χρειαζόταν να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση. Και σχεδόν σε καμία περίπτωση δεν την έστηνε ο σκιτσογράφος με αυτόν τον τρόπο. Το στήσιμο των καρέ (τζουξταποζησιον, αγγλικά juxtaposition) είναι αυτό που καθορίζει ένα κόμικς και στην τελική είναι η ουσία όλης της ένατης τέχνης. Η επιλογή των καρέ ήταν πολύ φοβερή. Μεταφέρεσαι, χώνεσαι καλύτερα μέσα στο περιβάλλον, νιώθεις και συ εγκλωβισμένος και στο τέλος, μέρος αυτής της νίκης είναι και δικό σου. Ο Ντιτκο δεν σταμάτησε απλά τον χρόνο. Δεν έδωσε απλά έμφαση σε αυτήν την σκηνή. Ο τρόπος που το έκανε μετραει περισσότερο.
Η ιστορία είχε καλή έκβαση. Η θεια τελικά σώθηκε και όλα πήγαν καλά. Τα τελευταία τέσσερα καρέ της ιστορίας με εντυπωσίασαν και αυτά αρκετά. Δεν ξέρω αν το στήσιμο τους ήταν τόσο προοδευτικό αλλά σίγουρα είχε αξία. Καθώς ο γιατρός κατεβάζει το παράθυρο λέει στον εαυτό του πως ο Πήτερ Παρκερ είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί. Τι κρίμα που οι νέοι της μοντέρνας εποχής έχουν κακά πρότυπα τύπου Σπαηντερμαν και δεν παραδειγματίζονται από καλά παιδιά σαν τον Πήτερ Παρκερ.
ΟΥ Α ΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου