Δε Σπιριτ

Πίσω στην χρυσή εποχή (1940s) το νέο είδος φόρμας στο οποίο εκδιδόταν το κόμικς ήταν το κομικ μπουκ. Δηλαδή το σύγχρονο φορματ των συμβατικών (τουλάχιστον) αμερικανικών εκδόσεων. Οι εκδότες που δημοσίευαν ακόμα κόμικς σε εφημερίδες έπρεπε να κάνουν κάτι για να κερδίσουν πάλι έδαφος. Γι αυτό τον λόγο επιστράτευσαν τον Γουηλ Αησνερ και τον Σπιριτ.

Ο κύριος Αησνερ είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο δημιουργικούς καλλιτέχνες κόμικς. Κάθε έργο του είναι πρωτοποριακό και καλλιτεχνικά πάντα άξιο. Το πιο διάσημο ίσως έργο του είναι το Σπιριτ.

Το Σπιριτ είναι ΥΠΕΡΟΧΟ. Ήταν ένα εβδομαδιαίο κόμικς μερικών (επτά?) σελίδων δημοσιευμένο στο ΚΟΜΙΚ ΜΠΟΥΚ ΣΕΚΤΙΟΝ της εφημερίδας. Μέσα σε τόσες λίγες σελίδες μπορούσε ο αναγνώστης να εισέρθει σε ένα περιβάλλον, να δει χαρακτήρες υπέροχα γραμμένους, όχι απλά καρικατούρες ανθρώπων, να γευτεί την μαγική πλοκή και να αποδώσει για ακόμη μια φορά δικαιοσύνη.

Ο Σπιριτ είναι ο Ντεννυ Κολτ, ένας αστυνομικός ο οποίος πεθαίνει πάνω στο καθήκον. Ανασταίνεται και βρίσκει τον διευθυντή της αστυνομίας με τον οποίον (και την αστυνομία) δημιουργούν μια ομάδα καταπολέμησης του εγκλήματος. Την ταυτότητα του την γνωρίζει μόνο ο διευθυντής και κανείς άλλος. Κάθε επεισόδιο του Σπιριτ είναι μια διαφορετική περιπέτεια, μια διαφορετική ιστορία. Οι ιστορίες απλά δεν υπάρχουν. Αρκετές φορές ξεκινούν με ένα απίστευτο σπλας πεητζ. Δηλαδή μια σελίδα, όλη ένα καρέ. Οι σελίδες αυτές περιείχαν πάντα το λογότυπο του ήρωα (SPIRIT) και ήταν ευφάνταστα σχεδιασμένες. Η μια, ήταν πιο κορυφαία από την άλλη. Κάθε ιστορία είχε και έναν τίτλο ο οποίος σαν να πρόδιδε το περιεχόμενο της. Το Σπιριτ ακόμη και σήμερα φαίνεται πάρα πολύ μοντέρνο. Κάνει κάτι που σχεδόν κανένα άλλο κόμικς της εποχής δεν μπορούσε να κάνει. Προσπαθούσε να είναι αξιόλογο με το περιέχει μέσα του αυθεντικό δράμα (genuine drama). Εγώ αυτό το καταλαβαίνω ως_ μια πλοκή η οποία δεν χρησιμοποιεί στοιχεία τα οποία θα εκμαιεύσουν με το ζόρι την συγκίνηση από τους αναγνώστες αλλά θα τους την προκαλέσουν αυθόρμητα. Όπως και να το κάνουμε είναι τελείως διαφορετικό να παρουσιάζεις ως θέμα της ιστορίας σου μια τεράστια σαύρα ή έναν αδίστακτο μαφιόζο από το να διηγείσαι με ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο το γεγονός ότι δέκα λεπτά θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ σημαντικά στην ζωή ενός ανθρώπου. Πολλές ιστορίες του Σπιριτ εμπεριέχουν και ένα (θα λέγαμε) φιλοσοφικό υπαινιγμό η μια διδαχή τέλος πάντων. Τα γεγονότα παρουσιάζονταν πάντα με έναν μοναδικό τρόπο. Σκηνοθετικά ήταν άπιαστα τα επεισόδια του Σπιριτ. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν πολύ καλοστημένα. Σε μαγνήτιζε σιγά σιγά η ιστορία και όσο προχωρούσε η πλοκή και έφτανε σε μια κορύφωση ήσουν ήδη προσκολλημένος και δεν μπορούσες να σηκώσεις κεφάλι. Γενικά είχε πολλά θέματα σαν κόμικς. Και εξωγήινους και μάγισσες και κοινούς κακοποιούς. Δεν κολλούσε σε τέτοια ο κ.Αησνερ. Εγώ έχω στην κατοχή μου έναν τόμο στο οποίο έχουν δημοσιευτεί οι καλύτερες ιστορίες του Σπιριτ. Εκδιδόμενος από την Ντι Σι κόμικς. Σε μέγεθος είναι όσο ένα κανονικό τρεηντ πεηπερμπαγκ (trade paperback). Και από τιμή Ο.Κ. (15 ευρώ). Τονίζω την τιμή διότι εκτός αυτής της συλλογής γνωρίζω ότι το Σπιριτ βγαίνει από την Ντι Σι σε τόμους πολυτελείας χαρντκοβερ (σκληρό εξώφυλλο) μεγάλου μεγέθους. Οι τόμοι αυτοί εμπεριέχουν όλες τις ιστορίες του Σπιριτ, συνεπώς είναι μια μεγάλη σειρά τόμων. Και κοστίζει 50 ευρώ έκαστος.

Παρακάτω ακολουθούν κάποια λόγια της εισαγωγής του Νηλ Γκαημαν του τόμου που έχω.

Η  ζωή του Γουηλ ήταν, εν συντομία, μια ιστορία του αμερικανικού κόμικς. Ήταν από τους πρώτους που δημιούργησαν στούντιο αφιερωμένο στην δημιουργία εμπορικών κόμικς και ενώ οι σύγχρονοι του συνδημιουργοί κόμικς ονειρεύονταν να ξεφύγουν από αυτό το κόμικς γκέτο και να εισέρθουν σε χώρους καλλιτεχνικά αξιότερους όπως αυτός της εικονογράφησης ή και της ζωγραφικής ακόμα, ο Γουηλ δεν είχε καμιά διάθεση να δραπετεύσει. Προσπαθούσε να δημιουργήσει μια νέα μορφή τέχνης.