Δε Σπιριτ

Πίσω στην χρυσή εποχή (1940s) το νέο είδος φόρμας στο οποίο εκδιδόταν το κόμικς ήταν το κομικ μπουκ. Δηλαδή το σύγχρονο φορματ των συμβατικών (τουλάχιστον) αμερικανικών εκδόσεων. Οι εκδότες που δημοσίευαν ακόμα κόμικς σε εφημερίδες έπρεπε να κάνουν κάτι για να κερδίσουν πάλι έδαφος. Γι αυτό τον λόγο επιστράτευσαν τον Γουηλ Αησνερ και τον Σπιριτ.

Ο κύριος Αησνερ είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο δημιουργικούς καλλιτέχνες κόμικς. Κάθε έργο του είναι πρωτοποριακό και καλλιτεχνικά πάντα άξιο. Το πιο διάσημο ίσως έργο του είναι το Σπιριτ.

Το Σπιριτ είναι ΥΠΕΡΟΧΟ. Ήταν ένα εβδομαδιαίο κόμικς μερικών (επτά?) σελίδων δημοσιευμένο στο ΚΟΜΙΚ ΜΠΟΥΚ ΣΕΚΤΙΟΝ της εφημερίδας. Μέσα σε τόσες λίγες σελίδες μπορούσε ο αναγνώστης να εισέρθει σε ένα περιβάλλον, να δει χαρακτήρες υπέροχα γραμμένους, όχι απλά καρικατούρες ανθρώπων, να γευτεί την μαγική πλοκή και να αποδώσει για ακόμη μια φορά δικαιοσύνη.

Ο Σπιριτ είναι ο Ντεννυ Κολτ, ένας αστυνομικός ο οποίος πεθαίνει πάνω στο καθήκον. Ανασταίνεται και βρίσκει τον διευθυντή της αστυνομίας με τον οποίον (και την αστυνομία) δημιουργούν μια ομάδα καταπολέμησης του εγκλήματος. Την ταυτότητα του την γνωρίζει μόνο ο διευθυντής και κανείς άλλος. Κάθε επεισόδιο του Σπιριτ είναι μια διαφορετική περιπέτεια, μια διαφορετική ιστορία. Οι ιστορίες απλά δεν υπάρχουν. Αρκετές φορές ξεκινούν με ένα απίστευτο σπλας πεητζ. Δηλαδή μια σελίδα, όλη ένα καρέ. Οι σελίδες αυτές περιείχαν πάντα το λογότυπο του ήρωα (SPIRIT) και ήταν ευφάνταστα σχεδιασμένες. Η μια, ήταν πιο κορυφαία από την άλλη. Κάθε ιστορία είχε και έναν τίτλο ο οποίος σαν να πρόδιδε το περιεχόμενο της. Το Σπιριτ ακόμη και σήμερα φαίνεται πάρα πολύ μοντέρνο. Κάνει κάτι που σχεδόν κανένα άλλο κόμικς της εποχής δεν μπορούσε να κάνει. Προσπαθούσε να είναι αξιόλογο με το περιέχει μέσα του αυθεντικό δράμα (genuine drama). Εγώ αυτό το καταλαβαίνω ως_ μια πλοκή η οποία δεν χρησιμοποιεί στοιχεία τα οποία θα εκμαιεύσουν με το ζόρι την συγκίνηση από τους αναγνώστες αλλά θα τους την προκαλέσουν αυθόρμητα. Όπως και να το κάνουμε είναι τελείως διαφορετικό να παρουσιάζεις ως θέμα της ιστορίας σου μια τεράστια σαύρα ή έναν αδίστακτο μαφιόζο από το να διηγείσαι με ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο το γεγονός ότι δέκα λεπτά θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ σημαντικά στην ζωή ενός ανθρώπου. Πολλές ιστορίες του Σπιριτ εμπεριέχουν και ένα (θα λέγαμε) φιλοσοφικό υπαινιγμό η μια διδαχή τέλος πάντων. Τα γεγονότα παρουσιάζονταν πάντα με έναν μοναδικό τρόπο. Σκηνοθετικά ήταν άπιαστα τα επεισόδια του Σπιριτ. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν πολύ καλοστημένα. Σε μαγνήτιζε σιγά σιγά η ιστορία και όσο προχωρούσε η πλοκή και έφτανε σε μια κορύφωση ήσουν ήδη προσκολλημένος και δεν μπορούσες να σηκώσεις κεφάλι. Γενικά είχε πολλά θέματα σαν κόμικς. Και εξωγήινους και μάγισσες και κοινούς κακοποιούς. Δεν κολλούσε σε τέτοια ο κ.Αησνερ. Εγώ έχω στην κατοχή μου έναν τόμο στο οποίο έχουν δημοσιευτεί οι καλύτερες ιστορίες του Σπιριτ. Εκδιδόμενος από την Ντι Σι κόμικς. Σε μέγεθος είναι όσο ένα κανονικό τρεηντ πεηπερμπαγκ (trade paperback). Και από τιμή Ο.Κ. (15 ευρώ). Τονίζω την τιμή διότι εκτός αυτής της συλλογής γνωρίζω ότι το Σπιριτ βγαίνει από την Ντι Σι σε τόμους πολυτελείας χαρντκοβερ (σκληρό εξώφυλλο) μεγάλου μεγέθους. Οι τόμοι αυτοί εμπεριέχουν όλες τις ιστορίες του Σπιριτ, συνεπώς είναι μια μεγάλη σειρά τόμων. Και κοστίζει 50 ευρώ έκαστος.

Παρακάτω ακολουθούν κάποια λόγια της εισαγωγής του Νηλ Γκαημαν του τόμου που έχω.

Η  ζωή του Γουηλ ήταν, εν συντομία, μια ιστορία του αμερικανικού κόμικς. Ήταν από τους πρώτους που δημιούργησαν στούντιο αφιερωμένο στην δημιουργία εμπορικών κόμικς και ενώ οι σύγχρονοι του συνδημιουργοί κόμικς ονειρεύονταν να ξεφύγουν από αυτό το κόμικς γκέτο και να εισέρθουν σε χώρους καλλιτεχνικά αξιότερους όπως αυτός της εικονογράφησης ή και της ζωγραφικής ακόμα, ο Γουηλ δεν είχε καμιά διάθεση να δραπετεύσει. Προσπαθούσε να δημιουργήσει μια νέα μορφή τέχνης.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΟΜΙΚΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΚΟΜΗ.

Τώρα θα μου πείτε, που το ξέρω ότι είναι τόσο απίστευτα? Εκτός του ότι εμπιστεύομαι τις πηγές μου και τις γνώμες κάποιων ανθρώπων που τα έχουν διαβάσει, ήταν και η δικιά μου μικρή επαφή μαζί τους (κάπου, κάποια από αυτά θα τα έχω πετυχει, μα σε καμιά ανθολογία μα σε κανένα τευχακι που βρήκα ξέμπαρκο) που μου επαληθεύει πως ναι, είναι τόσο τρομερά όσο λέγεται.

Λοβ Εντ Ροκετς

Το Λοβ εντ Ροκετς είναι το κορυφαίο εναλλακτικό κόμικς. Είναι μια ασπρόμαυρη έκδοση που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (1982) και αποτελεί ένα έντυπο της φανταστικής εκδοτικής ΦΑΝΤΑΓΚΡΑΦΙΚΣ. Πρόκειται για μια ανθολογία γραμμένη και σχεδιασμένη από τους Αδελφούς Χερναντεζ. Το κόμικς ΠΑΛΟΜΑΡ του Γκιλμπερτ Χερναντεζ μιλά για την ζωή ενός χωριού μη πραγματικού στην περιοχή της Λατινικής Αμερικής και το ΧΟΠΠΕΡΣ 13 του Τζεημη Χερναντεζ μας αφηγείται την ζωή μιας ομάδας ανθρώπων (κυρίως «τσικανο», δεν γνωρίζω ακριβώς τι σημαίνει αυτό, θυμάμαι όμως μια ταινία στο Μεγκα που είχε ένα παρόμοιο θέμα)από την εφηβεία τους μέσα στην πανκ μέχρι τις μέρες μας.

Πηνατς

Το Πηνατς δεν είναι ακριβώς κόμικς αλλά κόμικς στριπ. Δηλαδή σαν να λέμε κόμικς μικρού μήκους. Συγκεκριμένα μιας λωρίδας κόμικς (3-4 καρέ).( Υπάρχουν και μεγαλύτερα σε καρέ κόμικς στριπς και το Πηνατς είχε τέτοιες ιστορίες.) Στην παρέα του Πηνατς συγκαταλέγεται ο πάρα πολύ δημοφιλής Σνουπυ και ο κολλητός του Τσάρλι Μπραουν. (Άσχετο αλλά νομίζω πως το πολύ δημοφιλές και καταξιωμένο γαλλικό περιοδικό κόμικς ΤΣΑΡΛΙ πήρε το όνομα του από τον φίλο τον Σνουπυ). Ο Τσάρλι Μπραουν λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος λουζερ του πλανήτη. Προσπαθεί απεγνωσμένα να πετάξει το χαρταετό του αλλά μάταια. Η ομάδα της οποίας είναι αρχηγός (μπέιζμπολ) δεν έχει κερδίσει ποτέ και το κορίτσι που του αρέσει είναι για αυτόν όνειρο άπιαστο, επιστημονική φαντασία. Ο ίδιος το ξέρει ότι δεν αξίζει τίποτα. Αντίθετα ο Σπνουπυ έχει αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό του. Υπάρχουν ακόμη κάμποσοι εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αυτοί αποτελούν την ομάδα του στριπ. Το Πηνατς σύμφωνα με την στήλη των 100 καλύτερων κόμικς του Κόμικς Τζουρναλ, βρίσκεται στην δεύτερη θέση. Αν θυμάμαι καλά (το είχα ακούσει από την τηλεόραση και το κανάλι Μαντ) ένα στριπ της σειράς είχε ως εξής _

 Ο Τσάρλι ήταν έξω μαζί με μια φίλη και θαύμαζαν τον έναστρο ουρανό και την απεραντοσύνη του. Ο Τσάρλι νιώθοντας πολύ μικρός μπροστά σε αυτό το θέαμα προέτρεψε την φίλη του αφού της είπε πόσο ασήμαντος νιώθει να πάνε μέσα και να δουν τηλεόραση.

Το στριπ αυτό είχε εκδοθεί στα πρώτα χρόνια της τηλεόρασης. Ο κύριος Σουλζ σχεδίαζε μέχρι το τέλος της καριέρας του μόνος του το στριπ.

Χεητ

Το Χεητ είναι και αυτό ένα από τα καλύτερα και πιο επιτυχημένα εμπορικά εναλλακτικά κόμικς της δεκαετίας του 1990. Διήρκησε σχεδόν όλη την δεκαετία (1990 έως 1998) και στα μέσα της διάρκειας του άλλαξε από ασπρόμαυρο σε έγχρωμο. Το κόμικς μας διηγείται την ζωή του Μπαντυ Μπραντλεη και του στενού του κύκλου. Ο Μπαντυ είναι ένας σχεδόν αλκοολικός τύπος της περίφημης ΓΕΝΙΑΣ Χ. Το κόμικς στα πρώτα μισά εξελίσσεται στο Σηάτλ και αργότερα στο Νιου Τζερσυ. Συνδέθηκε στενά με το μετά πανκ κίνημα που ανθούσε εκείνη την εποχή το ΓΚΡΑΝΤΖ. Μην ξεχνάμε ότι ο Μπαντυ στην αρχή ζούσε στο Σηάτλ η οποία είναι η πρωτεύουσα της Γκραντζ ροκ και πατρίδα των Νιρβάνα. Από το Χεητ έχω στα χέρια μου το τεύχος νούμερο 21. Επίσης σε κάποιες παλιές Βαβέλ ή Παρά Πέντε έχω πετυχει (μια ή δυο) ιστορίες του Μπαντυ οι οποίες πρέπει να είχαν δημοσιευτεί στο προηγούμενο κόμικς του Πήτερ Μπαγκ (δημιουργός του Χεητ) Νητ Σταφφ. Αυτό που μπορώ να παρατηρήσω εγώ σαν αναγνώστης είναι πως μας παρουσιάζει την οικογενειακή ζωή και καθημερινές καταστάσεις καφρίλας. Από μια άποψη μου θυμίζει την ταινία ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ. Η οικογένεια πλακώνεται συνέχεια και οι λόγοι ποικίλλουν. Από την απόλυτη εξουσία που θέλει να έχει ο ηλικιωμένος μπαμπάς πάνω από το ψήσιμο των μπιφτεκιών μέχρι την ρατσιστική συμπεριφορά που έχει η καμένη αδελφή του για τους άντρες, κυριολεκτικά σκοτώνονται. Προσοχή όμως. Οι λόγοι είναι όλοι αληθινοί και οι χαρακτήρες είναι βγαλμένοι από την ζωή. Είναι πολύ άμεσοι όλοι τους. Διαβάζοντας το Χεητ συμπεραίνεις ότι έτσι όπως ο Πήτερ έχει παραμορφώσει τους χαρακτήρες του σχεδιαστικά, έτσι έχει πάρει και την ζωή και της έχει δώσει μια πιο δυναμική, ψεύτικη πτυχή. Αλλά αυτό είναι μόνο μια πτυχή. Η ζωή έτσι είναι.  

Ελ Ετερνεουτα

Τα γεγονότα αυτού του κόμικς έχουν ένα κρεσέντο έντασης που ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί. Η υπόθεση είναι μια από τις πιο τρομακτικές της ένατης τέχνης. Ένας συγγραφέας κόμικς, ο ίδιος ο Εστερχελντ, δέχεται την επίσκεψη από μια εξωγήινη οντότητα που υποστηρίζει πως είναι ένας φιλόσοφος του 21^ου αιώνα, θαλασσοπόρος του χρόνου, ταξιδευτής της αιωνιότητας που έχει ήδη ζήσει πάνω από εκατό ζωές. Ο φιλόσοφος λέει στον συγγραφέα πως θα μπορούσε να του πει εκατοντάδες ονόματα χωρίς να είναι ψεύτικα, γιατί πραγματικά τα είχε και ίσως το πιο εύστοχο θα μπορούσε να είναι το Κρουνερ που σημαίνει ο αιώνια περιπλανώμενος. Είναι ένα όνομα που εξηγεί τη θέση ενός επισκέπτη από το διάστημα, ενός χαμένου στην αιωνιότητα. Έχει έρθει στη γη με εντολή να αποκτήσει την ανθρώπινη υπόσταση για τελευταία φορά. Ο περιπλανώμενος ήρωας του είναι ένας πανανθρώπινος ήρωας, ανεξάρτητος, ένας ήρωας μόνος, σε αποστολή. Ένα κόμικς μοναδικό στο είδος του, με πραγματικά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα στο φόντο, βγαλμένο από τα σπλάχνα της θλιβερής πολιτικής κατάστασης που βασάνιζε τον λαό της Αργεντινής για αρκετά χρόνια.

Αυτά τα φοβερά λόγια τα διάβασα σε ένα φοβερό βιντεακι (3 μέρη) στο Γιουτιουμπ, επιμελημένο από την Λέσχη Φίλων Κόμικς στην Αθήνα. Το Ελ Ετερνεουτα είναι ένα κόμικς επιστημονικής φαντασίας του Αργεντινού Χεκτορ Γκερμαν Εστερχελντ. Διήρκησε από το 1957 έως 1959 και στην Γουηκηπηντια είδα ότι ανήκει στο είδος ΠΟΣΤ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚ, ένα είδος που ειδικά την δεκαετία του 1980 θα γίνει ένα από τα κυρίαρχα, όχι μόνο στα κόμικς αλλά και σε κινηματογράφο και μουσική. Το κόμικς εκδιδόταν στο περιοδικό Χορα Κερο Σεμαναλ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τζεμμα (Jemma Press).

Καλβιν εντ Χομπς

Ένα άλλο κόμικς στριπ που μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι το ΚΑΛΒΙΝ ΕΝΤ ΧΟΜΠΣ του Μπιλ Γουατερσον. Διήρκησε μια δεκαετία από το 1985 μέχρι το 1995.

Ο Καλβιν είναι ένα μικρό αγόρι και ο Χομπς είναι το παιχνίδι τίγρης του που ζωντανεύει μόνο μπροστά στον Καλβιν. Ο Καλβιν πήρε το όνομα του από τον Γάλλο προτεστάντη Ιωάννη Καλβίνο και ο Χομπς από τον Άγγλο κοινωνιολόγο και φιλόσοφο Θωμά Χομπς. Του Θωμά Χομπς δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο ήταν το έργο του αλλά για τον Ιωάννη Καλβίνο ξέρω ότι η μεταρρύθμιση που έκανε στο καθολικό χριστιανικό δόγμα είχε να κάνει και με την σωτηρία ανθρώπων από τον Θεό.      

Η οποία ήταν βασισμένη σε (άγνωστα για μας) κριτήρια δικά Του και όχι στα συμβατικά «αμαρτία\καλή πράξη» που πιστεύουν οι καθολικοί. Σίγουρα δεν πήρε τυχαία αυτά τα ονόματα ο Γουατερσον. Παίζουν έναν ρόλο σημειολογικό και συμβολικό. Και στην τελική και οργανικό. Διότι οι χαρακτήρες του έχουν κοινά στοιχεία με τους ανθρώπους του πνεύματος που μόλις ανέφερα. Το σχέδιο είναι επίσης φοβερό. Η γραμμή, το χρώμα, όλα είναι φανταστικά.

Γκοστ Γουορλντ

Νταν Κλάους. Αυτό μόνο λέω. Νταν Κλάους. Το ΣΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΓΑΝΤΙΟΥ ΑΠΟ ΒΕΛΟΥΔΟ μου άφησε την καλύτερη εντύπωση, παρόλο που δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Τι μπορούσα να καταλάβω άλλωστε από σουρεαλισμό και θεότρελη πλοκή? Το Γκοστ Γουορλντ είναι δυο φορές πιο καταξιωμένο και μάλλον το πιο διάσημο έργο του Ντανιελ. Πρωταγωνίστριες είναι η Ενηντ και η Ρεμπεκκα. Φαντασματοκοσμος ονομάστηκε μάλλον διότι οι δυο πρωταγωνίστριες ζουν στον δικό τους κόσμο (περισσότερο η Ενηντ) και κριτικάρουν τα πάντα. Η Ενηντ είναι στα σίγουρα η αρχηγός της παρέας που είναι φίλη με την μάλλον κανονική (παρά σαλταρισμένη) Ρεμπεκκα, ζουν καταστάσεις ζόρικες γεμάτες κριτική και αγώνα. Αγώνα να υπάρξουν σε ένα κόσμο ξένο, αγώνα να γίνουν ένα μέρος αυτού του κόσμου. Οι χαρακτήρες πρέπει να είναι πραγματικά φανταστικά γραμμένοι. Για την πλοκή δεν μπόρεσα να βρω και πολλά άλλα στοιχεία. Έχω δει όμως και την καταπληκτική ταινία (έχει κερδίσει και βραβείο) που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2000 αν δεν κάνω λάθος. Το τέλος (παρόλο που δεν το κατάλαβα) ήταν ασύλληπτο. Ναι γίνεται αυτό. Μπορεί να μην το κατάλαβα τελείως αλλά πώς να μην συγκινηθείς όταν μετά από τόσες περιπέτειες και σκαμπανεβάσματα περιμένοντας ένα λεωφορείο που υποτίθεται πως δεν υπάρχει πια η συγκεκριμένη γραμμή τουλάχιστον έτσι όπως λειτουργούσε στο παρελθόν, ξαφνικά μετά από ώρα, φτάνει στην παλαιή του στάση και την παίρνει? Και φεύγουν.

Κρεηζη Κατ

Κουφάθηκα. Τρελάθηκα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κάπου στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο στην Ιπποκράτους βρήκα κάποια τεύχη της πολύ καλής ανθολογίας ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΚΣ. Εκεί είχε κάποια στριπ του Κρεηζη Κατ. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι διαδραματίζονταν στα καρέ του στριπ αλλά είχε μια περίεργη ενέργεια και αίσθηση. Διαβάζω αργότερα τυχαία ότι το συγκεκριμένο στριπ (Τζωρτζ Χεριμανν ο δημιουργός) είναι το καλύτερο κόμικς του 20^ου αιώνα βάση της λίστας του Κόμικς Τζουρναλ και όχι μόνο αυτό. Ανήκει στο είδος του σουρεαλισμού πριν καν υπάρξει ο ίδιος ο σουρεαλισμός. Έχει καταφέρει να είναι καλλιτεχνικά άξιο και πρωτοποριακό και ταυτόχρονα και εμπορικά επιτυχημένο, κάτι που είναι δύσκολο να επιτευχτεί. Και το πιο περίεργο είναι το σενάριο του. Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από έναν γάτο, απλό, ξέγνοιαστο, αδιευκρίνιστου φύλου, τον Κρεηζη, τον ανταγωνιστή του, Ιγκνατζ Ποντικό και τον αστυνομικό σκύλο (δεν θυμάμαι φύλο) Οφισα Μπουλ Παπ. Ο Κρεηζη τρέφει μια μεγάλη αγάπη για τον κύριο Ποντικό ο οποίος του (της?) πετά συνέχεια τούβλα στο κεφάλι. Ο Κρεηζη λαμβάνει την κακή συμπεριφορά του Ιγκνατζ σαν πράξη αγάπης. Ο σκύλος τώρα προσπαθεί να σταματήσει τον Ιγνκατζ και τον βάζει συνέχεια στην φυλακή από όπου ξεφεύγει.

ΑΜΕΗΖΙΝΓΚ ΣΠΑΗΝΤΕΡ ΜΑΝ ΠΡΩΤΟ ΒΟΛΙΟΥΜ ΤΕΥΧΟΣ 33, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1966

Το συγκεκριμένο τεύχος έτυχε να πέσει στα χέρια μου όταν αγόρασα μια συλλογή με τα καλύτερα κόμικς της Μαρβελ. Η συλλογή αυτή αποτελούταν από αρκετά τεύχη. Εγώ έχω στην κατοχή μου το τεύχος που μαζεύει τα τεύχη 17 έως 14 στα εκατό καλύτερα της Μαρβελ όλων των εποχών (καθώς και το προηγούμενο). Όταν συνηδειτοποιησα ότι είχα και ένα τεύχος της κλασσικής σειράς του αραχνοΰφαντου (ασημένια εποχή) χάρηκα διότι στο παρελθόν είχα ελάχιστες ευκαιρίες να μεταφερθώ στο 60. ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ διάβασα στην εισαγωγή ότι το τεύχος νούμερο 33 του Σπαηντερμαν περιείχε μια δραματική σκηνή ανάλογης του Σαίξπηρ.

Σε αυτό το τεύχος ο Πήτερ Παρκερ βρίσκεται εγκλωβισμένος κάτω από μεταλλικά συντρίμμια μετά από μια επική μάχη. Λίγο παραπέρα βρίσκεται κάποιο σκεύασμα, κάποιο φάρμακο το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να πάρει και να το πάει στο νοσοκομείο όπου βρίσκεται η θεια του σε πάρα πολύ κρίσιμη κατάσταση. Στην πραγματικότητα το φάρμακο είναι η μόνη της ελπίδα. Ο Σπαηντερμαν είναι απίστευτα εξουθενωμένος και το σιδερικό πάνω από τους ώμους του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ασήκωτο. Πέντε σελίδες, οι πρώτες πέντε μας περιγράφουν έναν μονόλογο μέσα από τον οποίον ο Πήτερ Παρκερ ανασυγκροτείται, βρίσκει δύναμη και τον πετά (τον σωρό) μακριά.

Αυτή η σκηνή είναι πραγματικά σπουδαία. Όχι για το δράμα που περνά ο Πήτερ ή η θεια Μεη αλλά για το στήσιμο της. Κάπου (ντοκιμαντέρ νομίζω ήταν) ο Σταν Λη, ο σεναριογράφος της σειράς, είχε πει πως το σενάριο περιέγραφε απλά την πλοκή και ήταν το ταλέντο του σκιτσογράφου Στηβ Ντιτκο που δημιούργησε κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο για το χάρτινο κόσμο. Είχε πει ο Λη χαρακτηριστικά πως οι περισσότεροι σκιτσογράφοι της εποχής δεν θα έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην σκηνοθεσία και το στήσιμο αυτής της σκηνής και με λίγα καρέ θα περνούσαν στην επόμενη φάση του τεύχους. Ο Ντιτκο όμως αφιέρωσε πέντε σελίδες. Γενικά στα κόμικς είναι δύσκολο να σταματήσεις το χρόνο. Ο Μιλλερ είχε πει ότι στον κινηματογράφο απλώς αφήνεις την κάμερα ακίνητη και έχεις σταματήσει τον χρόνο. Έτσι μπορείς να δώσεις πολύ εύκολα έμφαση σε μια σκηνή. Στα κόμικς όμως πρέπει να είσαι αληθινός μάστορας ώστε να κανείς κάτι αντίστοιχο. Σε αυτήν την σκηνή ο Στηβ το επιτυχαίνει πολύ ωραία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αντιληφτούμε ότι ο βηματισμός στα κόμικς είναι το Α και το Ω. Εκείνη την εποχή η δράση και η αφήγηση ήταν τελείως πλαδαρά. Στοιχηματίζω πως πολύ λίγες φόρες θα είχε αναπτυχτεί μια σκηνή η οποία να χρειαζόταν να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση. Και σχεδόν σε καμία περίπτωση δεν την έστηνε ο σκιτσογράφος με αυτόν τον τρόπο. Το στήσιμο των καρέ (τζουξταποζησιον, αγγλικά juxtaposition) είναι αυτό που καθορίζει ένα κόμικς και στην τελική είναι η ουσία όλης της ένατης τέχνης. Η επιλογή των καρέ ήταν πολύ φοβερή. Μεταφέρεσαι, χώνεσαι καλύτερα μέσα στο περιβάλλον, νιώθεις και συ εγκλωβισμένος και στο τέλος, μέρος αυτής της νίκης είναι και δικό σου.  Ο Ντιτκο δεν σταμάτησε απλά τον χρόνο. Δεν έδωσε απλά έμφαση σε αυτήν την σκηνή. Ο τρόπος που το έκανε μετραει περισσότερο.

Η ιστορία είχε καλή έκβαση. Η θεια τελικά σώθηκε και όλα πήγαν καλά. Τα τελευταία τέσσερα καρέ της ιστορίας με εντυπωσίασαν και αυτά αρκετά. Δεν ξέρω αν το στήσιμο τους ήταν τόσο προοδευτικό αλλά σίγουρα είχε αξία. Καθώς ο γιατρός κατεβάζει το παράθυρο λέει στον εαυτό του πως ο Πήτερ Παρκερ είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί. Τι κρίμα που οι νέοι της μοντέρνας εποχής έχουν κακά πρότυπα τύπου Σπαηντερμαν και δεν παραδειγματίζονται από καλά παιδιά σαν τον Πήτερ Παρκερ.





ΟΥ Α ΟΥ.

 

Αγαπημένοι Ήρωες (μέρος 1)

Το Αγαπημένοι Ήρωες θα είναι μια σειρά άρθρων η οποία θα συμπεριλαμβάνει χαρακτήρες των κόμικς που παρουσιάζουν κατά την γνώμη μου εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δεν γνωρίζω από πόσα μέρη θα αποτελείται. Επίσης η δημοσίευση των μερών αυτής της σειράς δεν θα είναι συνεχόμενη. Αυτήν την εβδομάδα έχουμε τον νούμερο 1. Το νούμερο 2 θα μπορούσε κάλλιστα να δημοσιευτεί τον άλλον μήνα, το νούμερο 3 σε πέντε εβδομάδες κοκ.

ΧΕΛΜΠΟΗ

Ο Χελμποη είναι μια δημιουργία του πολύ γνωστού σκιτσογράφου και συγγραφέα Μαηκ Μινιολα. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1993. Οι Ναζί στο τέλος θέλοντας να ελέγξουν την έκβαση του β παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύουν έναν ικανότατο μυστικιστή ο οποίος τους υπόσχεται ένα θαύμα. Σε ένα μικρό νησάκι κάπου στο βόρειο Ενωμένο Βασίλειο γίνεται ένα τελετουργικό από το όποιο φτάνει ο Χελμποη στην γη με την μορφή ενός δαιμονικού μικρού αγοριού. Το παίρνουν στα χέρια τους οι Αμερικανοί και τον κάνουν έναν από τους πιο ικανούς ντεντέκτιβ παραφυσικού στον κόσμο. Τώρα θα μου πείτε σιγά τα λάχανα. Ένας ήρωας που προσπαθεί να κερδίσει το αναγνωστικό κοινό με την αντίθεση δαίμονα εξωτερικά και καλού ανθρώπου εσωτερικά. Και όμως δεν είναι έτσι. Ο Χελμποη είναι ένας φοβερός χαρακτήρας. Εξωτερικά είναι ένας μεγαλόσωμος κόκκινος δαίμονας ο οποίος έχει δυο κομμένα κέρατα στο κούτελο. Δεν τα αφήνει να φυτρώσουν. Έχει ένα φανταστικό δεξί χέρι που δεν νιώθει πόνο και υποτίθεται πως είναι το κλειδί για την πολλά αναμενόμενη αποκάλυψη και το σχέδιο Ραγκνα Ροκ (ή κάπως έτσι). Φορεί και ένα καταπληκτικό πανωφόρι που τον κάνει ένα σουπερ χαλιαρη ερευνητή παραφυσικού. Χρησιμοποιεί και πολλά όπλα καθώς και πολλά φυλακτά τα οποία φορεί πάνω του. Σαν χαρακτήρας μπορεί να ενταχτεί σε οποιοδήποτε πλαίσιο. Από κάποιο κάστρο στην Τρανσυλβανία πολεμώντας τον Δράκουλα έως τα σοκάκια σύγχρονων μητροπόλεων πολεμώντας τρελαμένους Νέο-Ναζί. Αυτά όμως είναι το πρόγευμα στο μενού του πόσο φανταστικός είναι ο Χελμποη. Το κυρίως γεύμα είναι ο χαρακτήρας του. Ότι και να συμβεί στο φίλο μας το αντιμετωπίζει με απίστευτη ψυχραιμία, τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Θα είχε το κάθε δικαίωμα να είναι αντιπαθητικός και στριφνός αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να είναι λίγο κλειστός σαν χαρακτήρας. Κάτι σαν τον Μπατμαν. Είναι αφοπλιστικό πραγματικά και σε κερδίζει η μορφή αντιπαλότητας που υιοθέτει. Το μίσος είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Υπάρχει ένας θυμός που έρχεται να διεκδικήσει την κατάσταση που έχει διαταράξει ο εκαστοτε παλαβός αλλά μέχρι εκεί. Θεωρητικά ο Χελμποη είναι ένας θερμοκέφαλος αγροίκος που όταν θυμώνει βγαίνει εκτός εαυτού και έτσι καταφέρνει να κάνει και πολλές γκάφες. Από την μια πλευρά αυτό ισχύει αλλά από την άλλη το κάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν υπάρχει αυτός ο θυμός β κατηγορίας και το μίσος καφρίλα. Όσο και να μας φαίνεται παράξενο ο Χελμποη θυμώνει ανώτερα. Και πραγματικά έτσι είναι. Όταν κάνει την εμφάνιση του ένας παλαβός ο Χελμποη δίνει ρέστα με την συμπεριφορά του. Θα μπορούσα να το αναλύσω για πολύ ακόμα αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ και αν θα είχε και νόημα. Έχει επίσης σεβασμό στους ανωτέρους και στους συνεργάτες παρόλο που μερικές φορές μπορεί να παραβλέψει τις διαταγές τους και να κάνει του κεφαλιού του. Αγαπαει πραγματικά τον στενό του κύκλο και όχι μόνο και αυτό δεν το λέει απλά με λόγια κατά την διάρκεια μιας ιστορίας αλλά το βλέπει κανείς από τις πράξεις και τα έργα του. Είναι πάρα πολύ ωραίο όταν βλέπεις τέτοιες σχέσεις ότι υπάρχουν. Έστω και αν είναι μεταξύ ενός δαίμονα, ενός αμφιβίου εξαιρετικά έξυπνου και συμπαθητικού, μιας φωτιάς και ενός καθηγητή πατέρα.

MANTMAN

Ο Μαντμαν είναι επίσης ένας εξαιρετικός χαρακτήρας. Παλιά είχα πετυχει ένα τόμο που αποτελούταν από τις πρώτες περιπέτειες του στην εκδοτική εταιρεία Νταρκ Χορς το 1994 και εντυπωσιάστηκα από την πολύ ωραία εικονογράφηση. Αλλά δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Αργότερα σε ένα σαητ στο ιντερνέτ του Λευτέρη Ταρλαντεζου το ΚΟΜΙΚΣΟΡΑΝΤΖ διάβασα μια πάρα πολύ ωραία βιογραφία για τον σκιτσογράφο του Μαντμαν, Μαηκ Ολρεντ. Και εκεί με μεγάλη μου χαρά διάβασα έναν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτηρισμούς που έχουν κάνει για κάποιο πρόσωπο υπαρκτό ή μη. Μιλώντας με πάθος ο δημιουργός του Μαντμαν δηλώνει για τον ήρωα του ότι είναι ο πιο ρετρό, εκκεντρικός, ρομαντικός, στωικός, πνευματώδης, περιπετειώδης, τρομακτικός, μυστηριώδης, και τραγικός χαρακτήρας κόμικς όλων των εποχών. Πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω πως γίνεται να εμφανίσεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σε μια σειρά κόμικς. Βρίσκοντας ένα τευχακι της μίνι σειράς Μαντμαν Αντβεντσουρς που εκδόθηκε από την Τούνδρα μπόρεσα να έρθω σε μια καλύτερη επαφή με τον χαρακτήρα και να δω και μόνος μου από κοντά ποιος είναι τελικά αυτός ο Μαντμαν. Στην αρχή της περιπέτειας ο Μαντμαν ήταν σε ένα ταξίδι μαζί με άλλους δυο φίλους του. Ο ένας ήταν τρελός επιστήμονας και κάτι πήγαιναν να κάνουν κάπου σε μια ερημική τοποθεσία. Ο Μαντμαν ήταν εντελώς χαλαρός, αυτό που οι αγγλόφωνοι φίλοι μας αποκαλούν κερφρη (carefree). Σε κάποια στιγμή μετά κάτι έπαθε. Δεν θυμάμαι καλά. Άρχισε να κλαίει και είχε σκύψει στα τέσσερα φωνάζοντας πως δεν αντέχει την αλήθεια της απεραντοσύνης, ήταν μεγάλο το βάρος της και άλλα τέτοια παρόμοια. Η ιστορία σε καμία περίπτωση δεν ξινίζει με το πόσο αλλόκοτη μπορεί να γίνει αλλά αντίθετα έχει αυτή την ποιότητα του παραμυθιού. Κάτι σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Με κάθε του ενέργεια ο Μαντμαν προκαλεί τον αναγνώστη να τον καταλάβει και μην τον θεωρήσει απριόρι φρουτκεηκ (fruitcake). Στα ελληνικά παλαβός ή ψιλοφρικουλας. Ισως ακομη και από το σχέδιο να φαίνεται ο χαρακτήρας του. Πρεπει να το δειτε και να το διαβασετε (το κομικς) για να καταλαβετε ποσο φοβερος είναι ο Μαντμαν. Θα είναι λιγακι δυσκολο εως ακατορθωτο να βρειτε σε ελληνικο κομικσαδικο τις πρώτες του ιστορίες. Υπάρχουν νομίζω όμως νέες σειρές σε τόμους και κάποιος από αυτούς είναι σίγουρα της Ιματζ. Εγώ πάντως θα προσπαθήσω να βρω τις πρώτες του περιπέτειες. Τι να κάνουμε, είμαστε και μείς λίγο ρετρό.