Χαρντ Μποηλντ

Με την αυγή της δεκαετίας του 1990 ο Φρανκ Μιλλερ περνά στο δυναμικό της Νταρκ Χορσς (Dark Horse Comics) και δημιουργεί κάποια από τα δημοφιλέστερα κόμικς της δεκαετίας. Κάποιες φορές βρίσκεται στο ρόλο του γενικού δημιουργού (συγγραφέα κ’ σκιτσογράφου) και κάποιες φορές αποκλειστικά στο ρόλο του συγγραφέα.

Τα κόμικς αυτά είναι η σειρά ΣΙΝ ΣΙΤY (Sin City) η οποία αποτελείται από αρκετές ιστορίες, 300, ΜΠΙΓΚ ΓΚΑΗ ΕΝΤ ΡΑΣΤΥ ΔΕ ΜΠΟΗ ΡΟΜΠΟΤ (Big Guy and Rusty the boy robot) και φυσικά το κόμικς του άρθρου αυτής της εβδομάδας ΧΑΡΝΤ ΜΠΟΗΛΝΤ (Hard Boiled).

To Χαρντ Μποηλντ είναι ένα έγχρωμο κόμικς τριών τευχών το οποίο είναι γραμμένο από τον Μιλλερ και σχεδιασμένο από τον Γκεοφ Νταρροου. Κυκλοφόρησε στις πολύ αρχές των 90ς και μας εξιστορεί την συνειδητοποίηση της πλασματικής ζωής ενός τεχνητού ψεύτικου ανθρώπου, σαημποργκ δηλαδή, και την τελική του επαναφορά στην άχαρη πραγματικότητα που τον δεσμεύει με μεγάλο τίμημα.

Όλο το κόμικς είναι υπέροχα στημένο και γραμμένο και κυριολεκτικά θυμίζει χορευτή που παίρνει φόρα για να κάνει την τελική του θεαματική αλματώδη φιγούρα και λίγο πριν πέσει σταματά τον χρόνο και γυρνά πίσω στις προπονήσεις. Αρχικά αφού γίναμε μάρτυρες μιας θεότρελης πραγματικότητας, οι ιθύνοντες μας αφηγούνται την ζωή ενός μικρομεσαίου τυπικού αμερικανού οικογενειάρχη. Ξάφνου ο πρωταγωνιστής της σειράς, ο Νίξον, εμπλέκεται σε ένα ατελείωτο τρελού αστυνομικοκυνηγητού φάση καταδίωξη όπου κυριολεκτικά σχεδόν αποσυντίθεται και τελικά φτάνει στον δημιουργό του ο οποίος σαν απόλυτος ελεγκτής των πάντων ακούει τα λόγια του δημιουργήματος του που δεν είναι άλλα από τα_...είναι χαζό. Αφού εσύ με έφτιαξες εσύ θα μπορούσες να με συνθλίψεις όποτε ήθελες. Τι λες? Με αναπρογραμματίζεις και με στέλνεις στην παλαια μου ζωή όπως ήμουν? Και κλείνουμε με ισοπαλία.

Εκτός της πλοκής είναι και ένα άλλο στοιχείο που κάνει αυτό το κόμικς να θυμίζει θεαματική χορογραφία. Δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα. Ούτε πως και γιατί υπάρχουν ρομπότ, γιατί είναι φυλακισμένα, ποιος τα έχει υπό την εξουσία του, ποια είναι η ρομποτινα που πεθαίνει στο τέλος βλέποντας τον Νίξον να χάνει, και γιατί ο Νίξον είναι ο εκλεκτός που θα μπορούσε να τους σώσει. Για μένα αυτό φαντάζει πολύ αρτιστικ και αφαιρετικό. Μια ιστορία που δεν υπονοεί πράγματα αλλά ούτε αναλύει. Λέει ξεκάθαρα αυτό που έχει να πει, σύντομα, δυναμώνοντας έτσι το ξέσκισμα του Νίξον και την πανωλεθρία του καθώς μας κοινωνεί την ιστορία με τρόπο που θα ήταν ορθόδοξος μόνο αν οι αναγνώστες ήταν κάτοικοι του κόσμου του Χαρντ Μποηλντ. Πολλοί λίγοι αναγνώστες μπορούν να μαντέψουν λογικά με ακρίβεια περί τίνος πρόκειται. Για μένα ο Μιλλερ μιλούσε για την μελλοντική ψηφιακή ζωή και σύστημα και τα κλισέ που περιμένει κανείς αναρωτώμενος το μέλλον.

Θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό κάποιου ίσως ότι θα υπήρχαν και άλλα κόμικς με πρωταγωνιστή τον Νίξον και εκεί ο Μιλλερ ίσως έδινε περισσότερα στοιχεία για τον κόσμο του. Δεν έχω ακούσει κάτι. Αντιθέτως το άλλο κόμικς με το δίδυμο Μιλλερ και Νταρροου στο δυναμικό, το Μπιγκ Γκαη εντ Ραστυ δε μποη ρομποτ που αποτελείται από δυο τεύχη, είχε πιθανότητες να γίνει και άλλες ιστορίες. Τελικά μέχρι σήμερα μόνο δυο τεύχη έχουν βγει. Μια μικρή ολοκληρωμένη ιστορία που επίσης δεν εξηγεί τίποτα.

Το σχέδιο του Γκεοφφ Νταρροου είναι πολύ καλό και πολύ πρωτοποριακό. Για μένα συνδυάζει ευρωπαϊκή με γιαπωνέζικη σκηνή. Ένα μείγμα Μοεμπιους με μάνγκα. Είκοσι φορές λεπτομερέστατο. Στην μακρινή λήψη κατάρρευσης ενός κτιρίου φαίνεται και το παραμικρό τούβλο. Πρέπει να το δείτε. Δεν είναι όλα τα καρέ έτσι αλλά υπάρχουν κάποια στα οποία η λεπτομέρεια είναι μια λέξη που δεν μπορεί να περιγράψει την κατάσταση στο ελάχιστο. Στην αρχή το σχέδιο του Νταρροου δεν μου άρεσε, τώρα όμως καταλαβαίνω καλύτερα την δυναμική του. Παρόλο που δεν αποτελεί κάτι που θα κολλούσε σε οποιαδήποτε ιστορία ο Νταρροου παραμένει ένας δημοφιλής καλλιτέχνης με σεβαστή καριέρα.

Ψάχνοντας κριτικές στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα της οποίας δυστυχώς δεν θυμάμαι την διεύθυνση. Ο τύπος έδινε θετικές κριτικές. Πριν περάσει όμως στο κυρίως ζουμί της κριτικής του, αναδημοσίευσε κάποια γράμματα αναγνωστών τα οποία είχαν πρωτοδημοσιευτει (αν θυμάμαι καλά) στο κόμικς. Κανά δυο από αυτά ήταν Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΥΛΑΕΙ. Με έντονο θυμό απευθύνονταν στους δημιουργούς, λέγοντας τους ότι το κόμικς τους είναι απλώς ένα μανιφέστο βίας και ότι υπάρχει παντελής έλλειψη σεναρίου. Ήταν δριμύτατη η επίθεση. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση γιατί και στην περίπτωση που είχαν δίκιο δεν νομίζω να έτρεχε και τίποτα. Τα περισσότερα κόμικς και άλλα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης ήταν βουτηγμένα στην άνευ λογού βία. Αλλά μάλλον το Χαρντ Μποηλντ έκανε το όνομα του πράξη. Ο Νίξον μιας και ρομπότ, μπορούσε να φθαρεί δέκα φορές εντονότερα από ένα άνθρωπο και να στέκεται ακόμη στα πόδια του. Παρότι δεν είμαι φαν της βίας μου άρεσε που παρακολουθούσα αυτόν τον κατήφορο. Ο Νίξον μπορεί να έτρωγε της χρονιάς του όμως όταν έβρισκε ανάσα χρησιμοποιούσε λόγια τύπου_ Συλλαμβάνεστε διότι παραβιάσατε τον νόμο.

Χωρίς θα σου γ@!$#5σω την μάνα και άλλα τέτοια γαλλικά. 

Υπήρξε σημαντική καθυστέρηση στην έκδοση του τρίτου τεύχους.