Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Λομπο Ινφαντισαηντ (Lobo Infanticide)

Σε αυτό το άρθρο θα γράψω για έναν ήρωα και κόμικς που μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Τον Λομπο και το Λομπο Ινφαντισαηντ.

Η πρώτη εμφάνιση του χρονολογείται στις αρχές των 80ς (1983) και είναι δημιούργημα των Ροτζερ Σλαηφερ (Roger Slifer) και Κιθ Γκιφεν (Keith Giffen).
Είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι ο Λομπο ξεκίνησε ως ένας κακός χαρακτήρας και στην δεκαετία του ’90 μετατράπηκε σε αντί ήρωα. Δηλαδή έγινε πρωταγωνιστής και όλη η ιστορία είναι πάνω του. Για τον Λομπο της δεκαετίας του 1980 δεν ξέρω και πολλά. Εγώ θα σας μιλήσω για τον Λομπο των 90ς ο οποίος έχει αρκετές διαφορές τόσο στην εμφάνιση όσο και στο οριτζιν αλλά και γενικότερα στο σύμπαν του. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κάτι που ήταν πολύ απρόσμενο. Ο Λομπο με την νέα του εκδοχή ήταν μια σάτιρα στον πολύ δημοφιλή χαρακτήρα της Μαρβελ, Γουλβεριν.

Ο Λομπο είναι ο τελευταίος Τζαρνιαν (Czarnian), δηλαδή ο τελευταίος κάτοικος του πλανήτη του. Και ο λόγος που οι υπόλοιποι κάτοικοι εξοντώθηκαν είναι η βίαια φύση του Λομπο. Τουs σκότωσε όλους για πλάκα. Για το πείραμα φυσικής του λυκείου. Έδωσε μάλιστα άριστα στον εαυτό του. Στο ιντερνέτ διάβασα ότι αυτό το πείραμα, ειπώθηκε στην σειρά κινούμενων σχεδίων ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ. Λογικά αποτελεί επίσημο στοιχείο στον σύμπαν της ΝτιΣι και δεν είναι κάτι ειδικό μόνο για την σειρά.

Η πρώτη σειρά με τον Λομπο πρωταγωνιστή είναι το Λομπο (Lobo). Αμέσως μετά βγήκε το Λομπος Μπακ (Lobos Back) και το Λομπο Ινφαντισαηντ. Τρία είναι τα ονόματα που εμπλέκονται άμεσα με τις συγκεκριμένες μίνι σειρές. Άλαν Γκραντ (Alan Grant), Κιθ Γκιφεν και Σαημον Μπισλεη (Simon Bisley). Οι σειρές οι οποίες είχαν πρωταγωνιστή τον Λομπο ήταν κατά βάση ειρωνικές και συμβατικά, βίαιες ανούσιες περιπέτειες. Την μοναδική ιστορία Λομπο που έχω διαβάσει είναι το Ινφαντισαηντ, το οποίο αποτελείται από τέσσερα τεύχη. Πληροφορίες για τις δυο προηγούμενες σειρές βρήκα στο ιντερνέτ και στην αλληλογραφία του Ινφαντισαηντ. Πολλοί ήταν αυτοί που τους ξένισε ο υπέρ βίαιος λομποκοσμος. Πολλοί ήταν επίσης αυτοί που τους διαολοστελναν όλους αυτούς τους ξενέρωτους (και καλά), με λόγια πως δεν ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν το κόμικς.

Η υπόθεση πάνω στην οποία χτίσθηκε το Ινφαντισαηντ είναι η εξής_

Διακόσια κάτι νόθα παιδιά του Λομπο με μπροστάρισσα τους μια περίεργη τύπισσα στήνουν ένα ψεύτικο στρατόπεδο με σκοπό να καλέσουν τον Λομπο κοντά τους ώστε να έχουν την ευκαιρία του φόνου του. Δηλώνουν πως νιώθουν ντροπιασμένοι και άλλα συναφή και πως αυτό θα λυθεί μόνο αν πεθάνει ο μπαμπάς τους. Στρατολογούν λοιπόν τον Λομπο ο οποίος αλλάζει και κούρεμα κατάλληλο για στρατό και πηγαίνει ανέμελος κάφρος, κατευθείαν μέσα στην παγίδα. Η αρχηγός κόρη αν θυμάμαι καλά ανάμεσα στα άλλα που έκανε για να μπορέσει να στήσει το στρατόπεδο και γενικά το κόλπο ήταν και να εκπορνευτεί. Τελικά οι Μπρουτις (κατά το British, Brutish, λογικά) σκότωσαν όλα τα νόθα του καθώς δεν μπορούσαν να δεχτούν εισβολείς στα εδάφη τους και την αυτοκρατορία. Και ο Λομπο την μονάκριβη του με πυροκλάνι ατομική έκρηξη.



Σεναριογράφος είναι ο Άλαν Γκραντ και πλοκή-σχέδιο ο Κιθ Γκιφεν.

(Στα κόμικς με το σενάριο εννοούμε την ιστορία που θα ειπωθεί. Μερικές φορές αυτήν είναι σε μια πιο γενική μορφή και κάποιος άλλος αναλαμβάνει να την στρώσει και να την κάνει ένα πιο έτοιμο κείμενο προς μετατροπή σε καρέ.)


Η ιστορία εκ πρώτης όψεως μοιάζει μια ανούσια εξιστόρηση αδιάφορων υπερρεαλιστικών καταστάσεων. Και όμως υπάρχουν πράγματα που θα απολαυσει κάποιος διαβάζοντας το συγκεκριμένο κόμικς. Και όχι μόνο.


Καταρχάς είναι μια καλοειπωμένη και καλοστημένη ιστορία. Η αλληλουχία και η στοιχειοθέτηση των καρέ έχουν μια χάρη. Το κόμικς βρίθει επίσης από σατιρικά και έξυπνα αστεία. Δηλαδή από υπάρχουσες καταστάσεις περίτεχνα ξεχειλωμένες. Επίσης και το λεξιλόγιο του έχει πλάκα. Εκτός από συνήθεις κακές λέξεις όπως Φραγκ (Frag) και Νιουκ (Nuke) περιέχει και υβρίδια λέξεων όπως Μπαστιτς (Bastich από το bastard και son of a bitch). Το σχέδιο είναι πολύ καλό. Έχει μια γραμμή αρκετά ιδιότυπη και πρωτότυπη η οποία πολλές φορές είναι σαν να διασπάται σε δυο ξεχωριστές για κάποιο μέρος και αργότερα ξαναενώνονται. Το στυλιζάρισμα κάνει αισθητή την παρουσία καθώς οι πληθωρικοί χαρακτήρες του Γκιφεν ταιριάζουν απόλυτα στην λογική του κομικ. Κάποιες φορές παρουσιάζεται ένα μικρό στριπακι άσχετο με την ιστορία στο κάτω μέρος της σελίδας_ είναι ενδιαφέρον. Δυο από τους Μπρουτις λέγονται Τσιπ και Ντεηλ. Αυτά δεν ήταν τα ονόματα δυο σκίουρων της Ντίσνεϋ? Δεν κατάλαβα γιατί τους ονόμασαν έτσι. Λογικά κάποιος λόγος θα υπάρχει. Στο τρίτο τεύχος όταν ξεκινά το μακελειό για τα καλά, (μακελειό με μια πιο επιεική έννοια καθώς φωτεινά κόκκινα και κίτρινα με καρτουνιστικη προσέγγιση δεν καθιστούν καθαρή βία) οι δημιουργοί ξεκινούν παράλληλα έναν μονόλογο μέσα από τον όποιον εκθέτουν τον λόγο και την φύση του κομικ καθώς και ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Σπλας Πεητζ (μια σελίδα ένα καρέ) με τον Λομπο να έχει ψήσει τους αντίπαλους διαβάζουμε σε ένα πλαίσιο από πάνω_
       Πρέπει να σημειωθεί ότι οι δημιουργοί του Λομπο έχουν μπει στο στόχαστρο της κριτικής για την βία που διαδραματίζεται στις σελίδες των κόμικς.

Ένα κουτάκι στο κάτω μέρος της σελίδας γράφει_
      Συγγνώμη για όλες τις ιστορίες.

Γυρίζοντας σελίδα πέφτουμε σε ένα δισέλιδο Σπλας Πεητζ όπου ο Λομπο πολεμά.
Εκεί διαβάζουμε σε ένα κουτάκι_
        Ενώ ο κύριος χαρακτήρας αντιμετωπίζει εξωγήινους, εμείς θέλουμε να προλάβουμε περεταίρω παράπονα ανακηρύσσοντας ότι τα μελλοντικά τεύχη του Λομπο είναι ανοιχτα προς συζήτηση.

Στην απέναντι σελίδα διαβάζουμε_
        Για να γιορτάσουμε την σκέψη μας, οι δημιουργοί θα ήθελαν να υποκινήσουν ένα ντιμπεητ πάνω στην τάση των ανθρώπων που πηγαίνουν σε ένα πόλεμο από τον να κάθονται σε ένα δωμάτιο διαβάζοντας κόμικς.

Στο επόμενο διπλό Σπλας Πεητζ το πρώτο κουτάκι διαβάζει τα εξής_
      Άλλα θέματα που θα θέλαμε να θέσουμε όσο σχέδια του Λομπο σκοτώνουν σχέδια άλλων ανθρώπων είναι

Και ακολουθούν κουτάκια με ενδιαφέρον περιεχόμενο για δυο τρεις σελίδες του κόμικς_
     Χρειάζονται οι σκιτσογράφοι, συγγραφείς?
    Χρειάζονται οι συγγραφείς, σκιτσογράφους?
    Χρειάζονται τα κόμικς σκιτσογράφους ή συγγραφείς?
    Τι κάνει ο Σαημον Μπισλεη τώρα?
   Αν πηγαίνατε στον πόλεμο τι τραγούδια θα τραγουδούσατε για να κρατηθείτε εμψυχωμένοι?
    Και το πιο σημαντικό
    Τι έχει η τηλεόραση απόψε?
    Ποιος νοιάζεται? Κάποιος κλαίει (ή φωνάζει, διαλαλεί, από το cry). Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κάποιες φορές εμείς, το κάνουμε.
    Αλλά τις περισσότερες φορές εμείς δεν δίνουμε μια.
    Μας κάνει αυτό υπάνθρωπους?
    Κτήνη της χειρότερης ράτσας?
    Διαταραγμένους ανώμαλους?
    Αναγνώστες κόμικς?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου